Icesavedeilan er ekkert flókin

Icesave deilan snýst um tiltölulega einfalt atriði og það er hvort ríkisábyrgð skuli vera á tryggingasjóðum innistæðueigenda og fjárfesta, eða ekki. Þar sem tilskipanir ESB gera ekki ráð fyrir slíkum ríkisábyrgðum eru Bretar og Hollendingar, með tilstilli ESB, að neyða Íslendinga til að setja sérstök lög um að íslenskir skattgreiðendur skuli bera ábyrgð á Icesave í Bretlandi og Hollandi og sjá allir að slík lagasetning væri hreinn óþarfi, væri einhver slík ábyrgð nú þegar fyrir hendi.

Nú orðið viðurkenna allir, þar á meðal embættismenn framkvæmdastjórnar ESB, að hvergi sé stafkrók að finna um skyldur íslenskra skattþegna til að greiða eitt eða neitt í þessu sambandi og að sú krafa sé eingöngu byggð á yfirgangi og hótunum valdamikilla þjóða í garð smáþjóðar. Samt sem áður láta þeir, sem ætla að kikna undan þessum þvingunum eins og um einhverja réttaróvissu sé að ræða og hætta geti verið á að dómur í málinu verði miklu meira íþyngjandi og dýrari fyrir Íslendinga en sá samningur sem nú liggur fyrir í þriðju tilraun.

Fari allt á versta veg fyrir dómi, getur dómurinn aldrei orðið verri en samningurin, því það eina sem EFTAdómstóllinn gæti hugsanlega gert, er að staðfesta ruglið í ESA um að tilskipun ESB hafi ekki verið réttilega tekin upp í íslensk lög, en lögspekingar hafa þegar hafnað þeirri kenningu alfarið.

Enginn hefur dregið í efa að breskir og hollenskir innistæðueigendur Icesve eigi rétt á að fá lágmarksbætur úr hinum íslenska Tryggingasjóði innistæðueigenda og fjárfesta, enda snýst Icesavemálið ekkert um það atriði, heldur eingöngu er með honum verið að viðurkenna þá kröfu Breta, Hollendinga og ESB að íslenska ríkið skuli ábyrgjast þá greislu og sú íslenska ríkisábyrgð sé umfram og ekki í samræmi við tilskipanir ESB.

Þessi samningur hefur verið knúinn í gegn með hótunum og ofbeldi og nægir að vísa í ummæli hollensks þingmanns frá í gær, að lán frá AGS hafi verið veitt með því skilyrði að íslenska ríkið gengi að afarkostunum í Icesavemálinu.

Slíkt ofbeldi eitt og sér kallar á að Ísleningar snúist til varnar og hrindi þessum fjárkúgunum af höndum sér.

Býst ekki við bótamáli

Snýst um Icesave, ekki forsetann eða ríkisstjórnina

Nokkuð er farið að bera á þeim fullyrðingum að ef kjósendur hafni Icesavelögunum í þjóðaratkvæðagreiðslu, þá verði ríkisstjórnin að segja af sér en verði lögin staðfest, að þá verði forsetinn að víkja af Bessastöðum.

Sé það virkilegur vilji manna að auka beina þátttöku almennings að ákvörðunum í stórum málum, má alls ekki snúa umræðunni upp í einhverskonar uppgjör á milli sitjandi ríkisstjórnar hverju sinni og þess forseta sem vísar málum í þjóðaratkvæðagreiðslu, því slíkar kröfur munu aðeins leiða til þess að ekkert verður rýmkað til mað slíkar kostningar eða endalaus ríkisstjórnar- eða forsetaskipti.

Umræðan verður að snúast alfarið um það málefni sem kosningarnar eiga að fjalla hverju sinni og vera algerlega óháð afstöðu kjósenda til stjórnmálaflokka, ríkisstjórnar eða forseta. Í því tilfelli sem nú er um að ræða er það Icesave III og ekkert annað og álit kjósenda á því, hvort heillavænlegra sé fyrir land og þjóð að staðfesta þau lög eða hafna þeim.

Ekki er þetta sagt vegna stuðnings við núverandi ríkisstjórn, því sá stuðningur er minni en enginn og ekki er ástin brennandi heldur á núverandi forseta og seint kæmi til álita að greiða þeim atkvæði í nokkrum kosningum.

Atkvæði í væntanlegri þjóðaratkvæðagreiðslu á að ráðast af afstöðunni til þrælasamningsins sjálfs og hver sem niðurstaðan verður á enginn að segja af sér hennar vegna.

57,7% myndu samþykkja Icesave

Himininn mun ekki hrynja

Í leiðara Financial Times er sagt að himnarnir hafi ekki hrunið þegar Íslendingar höfnuðu því að gerast skattaþrælar Breta og Hollendinga til margra áratuga vegna skulda einkabanka og ef þeir neiti nýjustu útgáfu samningsins gætu aðrir farið að fá ýmsar hugmyndir.

Ríkisstjórnin kepptist við að hræða þjóðina með alls kyns dómsdagsspám um framtíðina, yrði Icesave II felldur í þjóðaratkvæðagreiðslu og Ísland yrði Kúba norðursins og yrði algerlega einangrað á alþjóðavettvangi og enginn myndi skipta við Íslendinga framar, hvorki einkaðaila eða opinbera.

Allt reyndist þetta vera alger della og t.d. hefur skuldatryggingarálag á erlendar skuldir lækkað, íslensk fyrirtæki endurfjármagnað erlend lán sín svo hundruðum milljörðum nemur og erlendir fjárfestar ekki misst áhuga sinn á fjárfestingum hérlendis.

Icesave III er sannarlega miklum mun hagstæðari íslenskum skattaþrælum, en eftir sem áður er eina hættan sú, verði hann felldur í þjóðaratkvæðagreiðslu, að Bretar og Hollendingar fari í fýlu og reyni að koma í veg fyrir að Ísland veðrði innlimað í ESB og ekki er víst að margir muni harma það.

Ríkisstjórnin skuldar kjósendum upplýsingabækling um alla kosti og galla þess að samþykkja lögin og eins hverjar afleiðingarnar gætu hugsanlega verstar orðið við höfnun þeirra.

Nú eru kjósendur löggjafarvaldið og eiga heimtingu á öllum sömu gögnum og upplýsingum um málið og þingmenn og þingnefndir höfðu undir höndum við sína umfjöllun og afgreiðslu málsins.

Aðrir gætu fengið hugmyndir

Hvar liggur áhættan?

Nú, þegar forsetinn hefur vísað lögunum um Icesave III til endanlegrar afgreiðslu þjóðarinnar, sem annars löggjafaraðila landsins, verður þjóðin að fá að kynna sér allar upplýsingar sem Alþingi hafði undir höndum við sína umfjöllun um málið.  Upplýsingum hefur kerfisbundið verið haldið frá þjóðinni og jafnvel hluta þingmanna, þ.e. alls kyns upplýsingar hafa verið lagðar fram í nefndum þingsins, sem stimplaðar hafa verið sem trúnaðarmál og þingmenn utan nefndanna ekki einu sinni fengið að sjá þær.

Strax eftir undirskrift Svavarssamningsins hroðalega í júní 2009 átti að keyra þann samning óséðan í gegnum þingið með þeim skýringum að Ísland yrði Kúba norðursins eða önnur Norður-Kórea yrði samningurinn ekki samþykktur samstundis á Alþingi, upplýsinga- og umræðulaust.  Sem betur fer tóku þingmenn stjórnarandstöðunnar í taumana í það skiptið og í annarri tilraun, árið eftir, felldi þjóðin þrælasamninginn, sem þá lá fyrir lítillega mildaður.

Því var haldið fram á þessu bloggi strax 22. júní 2009 að ríkisábyrgð ætti ekki og mætti ekki vera á tryggingasjóðum innistæðueigenda og fjárfesta og mun það líklega vera í fyrsta skipti sem sú skoðun var sett fram opinberlega, en það blogg má sjá Hérna og stóðu deilur um það efni lengi framan af, en nú viðurkenna allir að ekki hafi verið gert ráð fyrir ríkisábyrgðinni í lögum og tilskipunum ESB og meira að segja hafa fulltrúar Framkvæmdastjórnar ESB viðurkennt það.

Icesavelögin snúast fyrst og fremst um ríkisábyrgð á Icesave, sem auðvitað þyrfti ekki að samþykkja sérstaklega núna, hefði verið gert ráð fyrir henni áður í lögum og reglum ESB og Íslands og þar sem allir viðurkenna núna að um ólögvarða kröfu sé að ræða, á alveg eftir að útskýra í hverju hættan við dómstólaleiðina er fólgin.

Talsmenn þess, að þjóðin sem annar hluti löggjafarvaldsins, staðfesti lögin um Icesave hljóta nú að útskýra í hverju hættan af dómstólaleiðinni sé fólgin og hvort eitthvað hangi þar á spýtunni annað en Icesavereikningarnir sjálfir.  Kjósendur verða að fá ALLAR upplýsingar upp á borðið og þá er átt við ALLAR upplýsingar sem Alþingismenn reistu sínar ávarðanir á.

Boltinn er alfarið hjá þeim sem vilja að lögin verði staðfest í þjóðaratkvæðagreiðslunni væntanlegu.

Þjóðin kýs að nýju

Að fæðast er stórhættulegt

Fræðingar af öllum gerðum og tegundum verða aldrei þreyttir á að rannsaka og upplýsa alþýðuna um hvað hættulegt sé að gera hitt og þetta og jafnvel gæti verið stórhættulegt að láta suma hluti ógerða.

Allir hafa heyrt af rannsóknum þar sem mýs voru látnar éta hangikjöt í alla mata mánuðum saman og niðurstaða rannsóknarinnar leiddi svo í ljós, að hangikjötsát gæti valdið krabbameini. Á sama hátt hefur verið sýnt fram á alls kyns heilbrigðishættur af nánast hverju sem er og sýnt hefur verið fram á að lífið er stórhættulegt.

Nýjustu rannsóknir merkra vísindamann hafa nú sýnt að ákveðin tegund kynmaka getur verið krabbameinsvaldandi, en þeirri spurningu er ósvarað hvort þeir sem algerlega sniðganga þannig kynlífsathafnir séu þá í bráðri hættu af því sem þeim dytti í hug að gera í staðinn.

Niðurstöður nákvæmra rannsókna, sem flestar eru kostaðar af opinberu fé, er að allt sem gott er sé stórhættulegt og eins er allt sem er skemmtilegt harðbannað. Það verður reyndar að teljast undarlegt að hræða líftóruna úr fólki með öllum þessum viðvörunum, því aðrir uppástanda að þá fyrst fari fólki að líða vel, þegar það er dáið.

Þessar rannsóknir sýna og sanna að langhættulegast af öllu er að fæðast í þennan heim og líklega væri bara langbest að fæðast steindauður.

Valda munnmök krabbameini?

Lýðræði fylgir ábyrgð

Ábyrgðin á Icesave liggur nú hjá þjóðinni, segir Vilhjálmur Egilsson, framkvæmdastjóri atvinnulífsins, og líta verður á það sem raunsærri afstöðu en ríkisstjórnin hefur sýnt, en hennar fyrstu viðbrögð við höfnun forsetans á staðfestingu Icesavelaganna einkenndust af fumi, fáti, hroka, klaufaskap og forundran, alveg eins og þegar forsetinn neitaði hörmungarniðustöðu stjórnarflokkanna staðfestingar í janúarbyrjun 2010.

Sjálfur mælir Vilhjálmur með því að þjóðin samþykki Icesave III, vegna þeirrar óvissu sem hann og aðrir þeir sem eru á sömu skoðun og hann telja að við taki, hafni þjóðin þessari þriðju tilraun til að þröngva málinu upp á þjóðina. Ekki síst er látið að því liggja að ekki fáist erlendir fjárfestar til landsins, eða erlent lánsfé, þrátt fyrir að hið gagnstæða hafi komið í ljós oftar en einu sinni og oftar en tvisvar undanfarna mánuði.

Ríkisstjórnin skelfist ekkert eins mikið og þjóðina og getur því ekki hugsað sér að spyrja hana álits á einu eða neinu og trú þeirri stefnu sinni er hún algerlega miður sín yfir afgreiðslu forsetans og treysta sér engan veginn til að útskýra fyrir kjósendum nauðsyn þess að þeir staðfesti gerðir hennar.

Kjósendur eru alveg fullfærir til að taka skynsamlega ákvörðun í þessu efni, sem öðrum, og nú er skylda stjórnarflokkanna að vinna sinni niðurstöðu fylgis og reyna að fá meirihluta þeirra til fylgis við sinn málstað.

Aðrir munu svo halda áfram að kynna sín sjónarmið í þeirri von að þau verði ofan á í væntanlegri þjóðaratkvæðagreiðslu.

Þannig á sannkallað lýðræði að virka.

Ábyrgðin liggur hjá þjóðinni

ASÍ ætti að styðja dómara í launamálunum

Gylfi Arnbjörnsson, forseti ASÍ, gagnrýrir Kjararáð harðlega fyrir að samþykkja auknar launagreiðslur til dómara vegna aukins vinnuálags á þá vegna efnahagsglæpanna sem um þessar mundir hrúgast inn til dómstólanna og fyrirsjáanlegt er að fjölgi mikið á næstu mánuðum og misserum.

Þar sem þetta er ekki hækkun fastra launa dómaranna, heldur greiðsla fyrir aukna yfirvinnu, verður þessi afstaða forseta ASÍ að vekja furðu, því varla ætlast hann til þess að launafólkt taki á sig að vinna lengri vinnudag, án þess að fá greitt fyrir það.  Það er furðuleg kjarabarátta fulltrúa launafólks og varla myndir Alþýðusamband Íslands samþykkja að á almennum vinnumarkaði yrði fólk skikkað til að vinna einn til tvo yfirvinnutíma, daglega, án þess að fá greitt fyrir þá yfirvinnu.

ASÍ ætti að fagna því að sanngirni sé sýnd og fólk í opinberri þjónustu fái greitt fyrir vinnu sína og ef það þarf að leggja á sig lengri vinnudag, þá sé sjálfsagt að greitt sé fyrir þá aukavinnu.  Á almennum vinnumarkaði hefur starfsfólk misst vinnuna þúsundum saman og flestir þurft að taka á sig algert yfirvinnubann og enn aðrir þurft að sætta sig við skert starfshlutfall og svo eru stórir hópar sem flúið hafa land í atvinnuleit. 

Engum myndi detta í hug og allra síst ASÍ, að samþykkja að starfsfólk á almenna markaðinum hefði verið skikkað til að vinna óskerta yfirvinnu áfram, en fá aðeins greidd laun fyrir dagvinnuna.

Einhver hefði nú talið, að samræmi ætti að vera í málflutningi forystumanna launþega, að þessu leyti og í staðinn fyrir að kvarta yfir þessum yfirvinnugreiðslum, hefði Gylfi átt að fagna því að þetta fyrirkomulag á vinnutíma ætti að leiða til þess að hraðar gengi að koma lögum yfir gengin sem efnahagshruninu ollu.

Þegar aftur dregur úr álagi á dómstólana, verður jafn sjálfsagt að minnka þessa yfirvinnu aftur og fækka dómurum.

Forseti ASÍ gagnrýnir kjararáð

Enn eitt vígið fallið

Mál og menning hefur verið lýst gjaldþrota og þar með hverfur af sjónarsviðinu enn eitt af þeim gamalgrónu fyrirtækjum sem settu svip sinn á þjóðlífið áratugum saman. Á kaldastríðsárunum var Mál og menning helsta vígi vinstrisinnaðra rithöfunda og Almenna bókafélagið gaf á hinn bóginn út verk hægrisinnanna í bókmenntaheiminum og voru litlir kærleikar þar á milli.

Almenna bókafélagið fór á hausinn fyrir mörgum árum og nú fellur hitt vígið frá þessum árum og þar með lýkur merkilegum kafla í menningarsögu þóðarinnar. Erlendis er algengt að fyrirtæki á öllum sviðum nái háum aldri, jafn vel nokkur hundruð ára, og nægir að nefna í sambandi banka, iðnfyrirtæki, bari og útgáfufyrirtæki.

Íslendingar hafa hins vegar sjaldan náð að reka nokkurt fyrirtæki nema í eina til tvær kynslóðir, en fæst lifa af þriðju kynslóðina og væri þarft verk að rannsaka þessa einkennilegu og sérstöku viðskipasögu íslenskra fyrirtækja.

Banka- og útrásargegnin náðu aðeins að reka sín fyrirtæki í 10-15 ár, áður en þau hrundu eins og spilaborg og þá aðallega vegna rána innanfrá, sem svo leiddi til þess að varla er nokkurt rekstrarhæft fyrirtæki efir í landinu.

Núlifandi Íslendingar munu varla lifa það, að nokkurt fyrirtæki sem kveði að muni ná eitthundrað ára aldri, enda virðast þeir sem taka við rekstri þeirra af stofnendunum og frumkvöðlunum aðallega hugsa um að ná sem mestum arði út úr fyrirtækjunum í eigin vasa, í stað þess að hafa rekstur, uppbyggingu og hag fyrirtækjanna sjálfra í fyrirrúmi.

Á meðan slíkur hugsunarháttur ríkir hérlendis munu fyrirtækin deyja ung, eins og raunin hefur verið fram til þessa.

Bókabúð Máls og menningar gjaldþrota

Fjárfestingar þrátt fyrir Icesave - auðvitað

Ríkisstjórnin hefur lengi haldið því fram að á meðan Icesaveþrælasamningar séu ófrágengnir verði ekki nein efnahagsuppbygging í landinu, enginn erlendur aðili muni vilja fjárfesta hér og engin erlend lánastofnun muni lána eina evru eða dollar til íslenska ríkisins, ríkisfyrirtækja eða annarra fyrirtækja, innlendra og erlendra, sem hér myndu annars vilja koma af stað nýjum fyrirtækjum.

Þrátt fyrir þessar dómsdagsspár Jóhönnu og Steingríms J. eru áform um álverksmiðjur á Reykjanesi og á Bakka við Húsavík ennþá á fullu skriði, álþynnuverksmiðja er í burðarliðnum og viðræður í gangi um ýmsa fleiri kosti til atvinnuuppbyggingar.  Í dag var svo undirritaður samningur um kísilver, sem reist verður á Reykjanesi og er kostnaður við þá verksmiðjubyggingu áætlaður um 17 milljarðar króna.

Það vekur hins vegar athygli, að eins og fyrr eru það ekki fjárfestar frá ESBlöndum sem áhuga hafa á að fjárfesta hérlendis, heldur annarsstaðar frá og þá t.d. Kína og Bandaríkjunum, eins og reyndin er með kísilverksmiðjuna, en hana reisir og mun reka Íslenska kísilfélagið ehf., sem er í meirihlutaeigu bandaríska fyrirtækisins Globe Speciality Metals.  Ekki verður séð að innlimun landsins í ESB myndi breyta miklu um þessa staðreynd, því Ísland hefur verið aðili að Evrópska efnahagssvæðinu í tuttugu ár án þess að nokkurt fyrirtæki frá Evrópu hafi fjárfest hérlendis, svo nokkru nemi.

Það hefur marg oft komið í ljós að ríkisstjórnin hefur einungis beitt Icesave sem Grýlu á þjóðina í örvæntingarfullri baráttu sinni við að ljúga landinu inn í ESB, en þjóðin hefur fyrir alllöngu séð og skilið að Grýlusagan er bara skáldskapur, eins og flest annað sem frá ríkisstjórninni kemur.

Icesave hefur aldrei verið neinn dragbítur á fjárfestingar erlendra aðila eða lánveitinga til landsins.  Það er ríkistjórnin sjálf sem er það eina sem stendur í veginum fyrir efnahagsuppbyggingunni og minnkun atvinnuleysisins í landinu.

Því fyrr sem hún fer frá, því betra.

17 milljarða fjárfesting

Mun Ólafur Ragnar sækjast eftir endurkjöri?

Í upphafi árs í fyrra, þegar Ólafur Ragnar neitaði lögunum um Icesave II staðfestingar, urðu alger vinslit með honum og fyrrum samstarfsmanna hans og félaga í stjórnmálunum til margra ára, þ.e, Steingríms J. og þó sérstaklega Össurar Skarphéðinssonar, og sendu þeir félagar forsetanum marga baneitraða pilluna vegna málsins.

Vegna þessarar forsögu munu ráðherrarnir ekki geta treyst á neinn góðvilja af hálfu Ólafs Ragnars, þegar hann leggst undir feld til að hugsa hvað muni koma honum sjálfum best í ljósi sögunnar, því það sem kitlar hégómagirnd Ólafs Ragnars mest er að hans verði minnst í sögunni sem forsetans sem gjörbreytti forsetaembættinu og nýtti sér fyrstur forseta heimildina til að synja lögum staðfestingar, þannig að þeim yrði vísað í þjóðaratkvæðagreiðslu, sem fram að því hafði verið "dauður" bókstafur í stjórnarskránni.

Steingrímur J. sendir Ólafi Ragnari skýr skilaboð, þegar hann segir að lögin hafi verið afgreidd með "auknum meirihluta" á Alþingi og því sé mikil samstaða um lagasetninguna og þar af leiðandir algerlega út í hött að vísa þeim til endanlegrar afgreiðslu kjósenda.

Ekkert mun skipta máli við afgreiðslu forsetans annað en hans eigið egó og hvað hann sjálfur muni hafa út úr því að synja lögunum staðfestingar. Ólafur var einn óvinsælasti maður þjóðarinnar eftir hrun, en sneri því upp í að verða einn sá vinsælasti á einum degi, þ.e. með því að neita að skrifa uppá frumvarpið gríðaróvinsæla um Icesave II.

Afstaða Ólafs núna mun ráðast af því hvort hann hyggst bjóða sig fram til setu á forsetastóli eitt kjörtímabil enn. Sé það ætlunin mun hann neita lögunum um Icesave III staðfestingar og senda þau í þjóðaratkvæðagreiðslu.

Sé hann ákveðinn í að hætta í forsetaembættinu að þessu kjörtímabili loknu, mun hann staðfesta lögin og mun ekki skorta orðaforða og orðskrúð til að réttlæta þá gjörð.

Afgreiðala hans mun því væntanlega einnig gefa vísbendingu um hvað hann muni gera í næstu forsetakosningum.

Afgreitt með „auknum meirihluta“