Gnarr sprunginn á limminu

Jón Gnarr rak kosningabaráttu sína á því að svo létt verk og löðurmannlegt væri að gegna starfi borgarstjóra að hann ætlaði sér ekkert að aðhafast í því starfi annað en að þiggja góðu launin og láta einkabílstjórann um að sjá um að koma sér í gegnum öngþveitið í umferðinni í Reykjavík.

Nú er að koma í ljós það sem allir áttu að geta séð fyrir, að starf borgarstjóra er miklu yfirgripsmeira en Jón Gnarr vildi vera láta fyrir kosningar, enda er svo komið aðeins rúmum þrem mánuðum eftir að hann tók við starfinu, að hann er búinn að gefast upp á að gegna því og er þegar byrjaður að koma ábyrgð á erfiðustu verkunum yfir á ráðna starfsmenn borgarinnar og Gnarrinn ætlar sér eingöngu að sinna opinberum móttökum og öðrum skemmtilegheitum.

Niðurlag fréttarinnar er athyglisvert, en það er svona:  "Það er sérstakt að velta upp hugmynd sem þessari þegar alvarleg tíðindi berast í sömu viku um að til standi að segja upp tugum starfsmanna hjá Orkuveitu Reykjavíkur.

Það er eiginlega óhjákvæmilegt að velta fyrir sér hvort einhverjir samningar í þessa veru hafi verið gerðir þegar samstarf Besta flokksins og Samfylkingar komst á. Ef það kemur annar borgarstjóri í Reykjavík þá gef ég mér að það verði Dagur B. Eggertsson."

Jón Gnarr segir það úreltan hugsunarhátt að hafa einn borgarstjóra í Reykjavík, enda séu aðrar álíka stórborgir eins og t.d. New York, London, Tokyo og Kuala Lumpur með fleiri en einn borgarstjóra. 

Dettur einhverjum lengur í hug, að svona fíflagangur gangi lengi við stjórn Reykjavíkurborgar?

Snýst um stól fyrir Dag

Gnarr fordæmir og Gnarr fagnar fordæmingunni

Í gær var bloggað HÉRNA um þá ótrúlegu samþykkt meirihlutans í borgarstjórn Reykjavíkur að skipta embætti borgarstjórans niður á aðra embættismenn, að því er virðist til þess að gefa Jóni Gnarr rýmri tíma til að semja handrit fyrir uppistand sitt og sjónvarpsþætti, en hann sagði nýlega í sjónvarpsþætti að hann notaði tímann í embættinu til að safna að sér efni í nýja gamanþætti og sagðist reikna með að hafa nóg efni eftir kjörtímabilið í heila sjónvarpsseríu.

Í dag berst hver drephlægilega fréttin af annarri úr herbúðum Besta flokksins og er af nægu að taka:  Hugmynd um að hætta áfengissölu í vínveitingahúsum, hugmynd Jóns Grarr um að fjölga borgarstjórum í Reykjavík, eins og gert sé í öðrum sambærilegum stórborgum, t.d. London, New York, Tokyo og Sao Paulo, fordæming Gnarrs júniors og félaga í ungliðahreyfingu Besta flokksins á miðaldra félögum Besta flokksins og fögnuður Gnarrs eldra vegna fordæmingar sonarins.

Allt er þetta væntanlega gert í anda gamanseminnar og eingöngu til að skemmta landsmönnum í skammdeginu, en til eru þeir sem hafa engan húmor fyrir þessari vitleysu í stjórnmálum borgarinnar á tímum þar sem alvarleg verkefni bíða úrlausnar, ekki síst fjárlagagerð borgarinnar og uppsagnir starfsmanna í stofnunum hennar.

Ungliðahreyfing Besta flokksins segir að svo sé komið, að gerðir og ályktanir borgarfulltrúa flokksins séu farnar að fæla stuðningsmenn frá flokknum og ekki er nokkur minnsta ástæða til að draga það í efa.

Miklu merkilegra væri, ef nokkur einasti stuðningsmaður fyrirfinnst ennþá í borginni.

Jón Gnarr fagnar fordæmingu

Lífeyrisþegar greiði fyrir skuldaniðurfellingar

Vegna þeirrar skelfingar sem tunnubarsmíðarnar fyrir framan Alþingishúsið á meðan Jóhanna Sigurðardóttir flutti stefnuræðu sína þann 1. Október s.l., ollu meðal ráðherranna og stuðningsmanna þeirra á þinginu, hefur tímanum síðan verið varið til umfjöllunar um hvernig og hvort fara eigi út í flatar skuldaniðurfellingar allra húsnæðislána, en á meðan er ekkert gert til að útkljá mál þeirra, sem virikilega þurfa á aðstoð að halda vegna skuldamála sinna.

Íbúðalánasjóður er að mestu leyti fjármagnaður af lífeyrissjóðunum og á sáralítið eigið fé og getur því ekki afskrifað eitt eða neitt, nema til komi fjárframlag frá ríkissjóði, eða lífeyrissjóðirnir afskrifi lán sín til sjóðsins, svo hann geti afskrifað hjá lántakendum sínum.  Síðan þyrftu lífeyrissjóðirnir að afskrifa hluta beinna útlána sinna til sjóðfélaga og minnstur hluti niðurfærslanna myndi svo lenda á bönkunum, sem trúlega gætu tekið á sig tapið af slíkum ráðstöfunum, þó vafasamast sé það með Landsbankann, sem er ríkisbanki og myndi, ef að líkum lætur, þurfa aukið fjárframlag úr ríkissjóði.

Hvernig svo sem þessi flati niðurskurður húsnæðislána yrði framkvæmdur, myndi hann óhjákvæmilega lenda á elli- og örorkulífeyrisþegum lífeyrissjóðanna og framlög sem frá ríkissjóði kæmu, yrðu væntanlega ekki fjármögnuð öðruvísi en með auknum niðurskurði í mennta- heilbrigðis- og velferðarkerfinu.

Á meðan þráttað er um hvernig niðurfellingunni verði með minnst áberandi hætti komið yfir á elli- og örorkulífeyrisþega, halda innheimtuaðgerðir og nauðungarsölur íbúða þeirra verst stöddu áfram af fullum þunga, m.a. vegna uppboðsbeiðna frá innheimtumönnum ríkissjóðs og sveitarfélaga, sem ekkert gefa eftir, ekki einu sinni þó skuldararnir reyni að komast í skuldaaðlögun, en þá stranda uppgjörin oftast á skuldunum við ríkið og sveitarfélögin, sem engin leið er að fá lækkaðar eða felldar niður.

All snýst um þessar mundir um að aðstoða þá sem minnstrar aðstoðar þurfa.  Þetta kemst ríkisstjórnin upp með, vegna þess að hinn breiði fjöldi leyfir henni það og svo þegar kemur að því að tilkynnt verður, að ekkert verði af þessari almennu niðurfellingu, þá verður stjórnarandstöðunni og lífeyrissjóðunum kennt um og ríkisstjórnin mun standa eftir og slá sér á lær af hneykslun yfir "framferði" þeirra.

Nauðungaruppboðin fara fyrst fram á skrifstofu sýslumanna og síðar á eignunum sjálfum að fjölskyldunum viðstöddum, þar á meðal börnum.  Það eru ekki uppboð á eignum þeirra, sem geta borgað af skuldum sínum.  Þau eru vegna þeirra skuldara, sem gjarnan myndu vilja greiða skuldir sínar, en geta það ekki.

Hinir skipa miklu stærri og sterkari þrýstihóp.

Flatur niðurskurður hjálpar ekki þeim verst stöddu

Nennir Jón Gnarr ekki að sinna borgarstjórastarfinu?

Meirihlutinn í borgarstjórn Reykjavíkur hyggst breyta stjórnkerfi borgarinnar á næstunni og stofna ný og breytt embætti, sem eiga að taka mest alla vinnu af borgarstjóranum og gefa honum þannig tíma til að sinna sínum eigin áhugamálum, sem eins og allir vita snúa aðallega að leiklist og fíflagangi.

Nú vill Jón Gnarr losna við allt stúss í kringum sviðsstjóra og aðra sem að verklegum þáttum koma hjá borginni og þar með þarf borgarstjórinn ekki lengur að vera að setja sig inn í þau mál, eða sitja á leiðinlegum fundum um verkefni borgarinnar.  Hann hefur marg sagt að hann sé hundleiður á allri þeirri fundarsetu, sem starfinu fylgir og fái þar að auki höfuðverk af því að þurfa að hlutsta á umræður mjög lengi og þar að auki detti hann bara út og umfjöllunarefnið festist honum ekki í minni.

Í sjónvarpsþætti nýlega sagði Jón Gnarr að hann væri alltaf að skrifa handrit að uppistandi og sjónvarpsþáttum og nú þegar væri hann búinn að safna að sér talsverðu efni í nýja gamanseríu í borgarstjórastarfinu og vonaðist eftir að fá tækifæri að kjörtímabilinu loknu til að vinna það efni fyrir sjónvarp, enda yrði hann að þeim tíma liðnum kominn með ógrynni af efni til að moða úr.

Þar sem Jón Gnarr hyggst hætta að skipta sér að mestu af daglegum rekstri borgarinnar og ætlar þá væntanlega að snúa sér af meiri krafti að handritsskrifum fyrir væntanlega sjónvarpsseríu, ætti líklega að hætta að titla hann sem borgarstjóra og nefna hann frekar borgarlistamann.

Þá yrðu borgarstjóralaunin væntanlega kölluð sínu rétta nafni eftir það, eða listamannalaun.

Ný staða eða aukin verkefni?

5-10 flokka ríkisstjórnir?

Rúmlega 70% þjóðarinnar telja mikla, eða frekar mikla, þörf fyrir nýja stjórnmálaflokka á Alþingi til viðbótar við núverandi flokka, eða í staðinn fyrir þá, ef marka má nýja skoðanakönnun MMR.  Það er auðvitað sjálfsagt og eðlilegt í lýðræðisríki að fólk með líkar skoðanir á málefnum stofni með sér samtök eða flokka til að vinna skoðunum sínum fylgis og koma sínu fólki í valdastöður til þess að þessar skoðanir og lífsviðhorf fái að njóta sín við lagasetningar á Alþingi og í stjórn landsins.

Það sem er þó heldur kvíðavænlegt við að flokkar á Alþingi skipti jafnvel tugum er, að erfitt gæti orðið að mynda starfhæfa meirihluta á þinginu, því fram að þessu hafa þriggja flokka meirihlutar aldrei náð að starfa saman heilt kjörtímabil og eins og allir vita, hangir núverandi tveggja flokka stjórnarsamstarf varla saman, nema á valdafíkninni og gerir meira ógagn en gagn, t.d. í atvinnumálum.

Því fleiri flokkar sem bjóða fram til Alþingis, því líklegra er að margir þeirra verði myndaðir um fá, eða jafnvel einstök hagsmunamál, að líklegt verður að telja að afar erfitt gæti orðið að mynda starfhæfa meirihluta á þinginu, enda er það reynsla þeirra þjóða þar sem fjöldi stjórnmálaflokka er mikill.

Þyki fólki vera losarabragur á Alþingi núna, hvernig halda menn að ástandið verði þegar t.d.  tuttugu flokkar eiga þar fulltrúa?  Hvað sem því líður er það sjálfsagður lýðræðislegur réttur að stofna sem flesta stjórnmálaflokka og bjóða þá fram í þingkosningum.

70% vilja ný framboð til Alþingis

Engar almennar niðurfellingar skulda

Eftir tunnubarsmíðarnar á Austurvelli, þar sem áttaþúsund manns, komu saman til að mótmæla getuleysi lélegustu ríkisstjórnar lýðveldissögunnar í öllum málum, ekki síst atvinnumálum og vanda heimilanna, hefur ríkisstjórnin reynt að kaupa sér frið og framhaldslíf með síendurteknum loforðum um að nú skuli vandamál heimilanna "sett í forgang" og þykir mörgum það síst vera ofrausn, í tilefni tveggja ára afmælis efnahagshrunsins.

Jóhanna Sigurðardóttir hefur látið í veðri vaka, að til greina komi að farið verði út í almennar skuldaniðurfærslur, jafnvel um 18% í anda tillagna Hagsmunasamtaka heimilanna, en Steingrímur J. hefur passað sig á að taka ekki undir það, enda mun ekki verða farið út í slíkar aðgerðir, enda myndi kostnaðurinn af því lenda af mestum þunga á elli- og ororkulífeyrisþegum lífeyrissjóðanna og afgangurinn á skattgreiðendum.

Til að reyna að fela aðgerðarleysið og ekki síður til að geta reynt að kenna öðrum um, þegar kemur að því að tilkynna að ekki verði unnt að fara í almennar skuldaniðurfellingar, hefur ríkisstjórnin verið að boða stjórnarandstöðuna og hinar ýmsu nefndir Alþingis á fundi til að láta líta út fyrir að verið sé að kynna og ræða tillögur um skuldamálin og "nánari útfærslur" þeirra, sem kynntar yrðu "í næstu viku", eins og vinsælasti frasi ríkisstjórnarinnar hefur hljómað í eitt og hálft ár.

Um þessa fundi má vitna til þriggja aðila, sem þá hafa setið og hafa þetta um málið að segja í viðtendri frétt:  ""Skemmst er frá því að segja að ekkert nýtt kom fram á þessum fundi,“ segir Sigurður Kári Kristjánsson, þingmaður Sjálfstæðisflokksins. Margrét Tryggvadóttir, þingmaður Hreyfingarinnar, segir andrúmsloftið á fundinum hafa verið gott, og samstarfsvilja hjá viðstöddum. „En ekkert nýtt var kynnt og hvað þá almennar aðgerðir.“   Eygló Harðardóttir, þingmaður Framsóknarflokksins, tekur í sama streng. „Það virðist greinilega vera þannig að stjórnvöld eru komin mjög skammt á veg með þessa svokölluðu verkáætlun um lausnir í skuldamálum heimilanna.“"

Velkist einhver í vafa lengur um tilgang "fundanna"?  Auðvitað eru þeir haldnir til að reyna svo að kenna öllum öðrum en ríkisstjórninni um að niðurstaða þeirra verður engin og framkvæmdir í framhaldinu minni en engar.

Engin verkáætlun kynnt

Eva Joly gengur of langt

Eva Joly hefur starfað sem ráðgjafi Sérstaks saksóknara við rannsóknir á meintum glæpum banka- og útrásargengja og hefur hún notið mikils meðbyrs í því starfi af hálfu þjóðarinnar, þó flestum sé nú farið að þykja að djúpt sé á niðurstöðum, en ekki einu einasta máli, sem einhverju skiptir, hefur ennþá verið lokið af þeim skötuhjúunum og vísað til dómstóla.

Nú er Eva Joly, sem komin er í forsetaframboð í Frakklandi, hins vegar farin að leggja Íslendingum lífsreglurnar í alls óskyldum málum og ætlar að halda blaðamannafund með Björk Guðmundsdóttur og fleirum til að skora á stjórnvöld að brjóta lög á Magma Energy með því að ógilda kaup þess á HS-Orku, sem nefnd forsætisráðherra (að vísu ólögleg og umboðslaus nefnd) úrskurðaði algerlega lögleg, eins og nefnd um erlenda fjárfestingu hafði áður gert.

Eva Joly ætti að láta Íslendinga sjálfa ráða sínum innanríkismálum, en halda sig við glæparannsóknirnar, því greinilega veitir ekki af öllum þeim tíma, sem hún hefur til þess starfs, a.m.k. miðað við árangurinn fram að þessu.

Björk er einnig miklu betri tónlistarmaður heldur en áróðursmaður, en þó hún kæri sig ekki um að búa á landinu og greiða sín gjöld til samfélagsins, er hún þó íslensk og ekkert við það að athuga, að hún skuli koma í heimsókn af og til í þeim tilgangi að siða til þá landa sína, sem hér vilja starfa og lifa af landsins gæðum.

 

Joly tekur undir áskorun Bjarkar

Skemmdarverk á velferðarkerfi Sjálfstæðisflokksins

Á árunum fyrir hrun var ríkisstjórnum undir forystu Sjálfstæðisflokksins oft legið á hálsi fyrir að "þenja út ríkisbáknið" þrátt fyrir að tekjuafgangur hafi verið af rekstri ríkisins ár eftir ár og ríkissjóður verið að heita má skuldlaus, sem aldeilis kom sér vel þegar alþjóðlega efnahagskreppan skall á af fullum þunga.

Hefði ríkisbáknið verið þanið út á þessum árum með eintómum "óþarfa" og nýrri starfsemi, væri auðvelt að skera niður í rekstri ríkissjóðs núna, þegar á bjátar og spara allt það ónauðsynlega, sem fullyrt hefur verið að bætt hafi verið í ríkiskerfið á valdatíma Sjálfstæðisflokksins.  Núna þegar kemur að því að spara þarf í kerfinu, er ekki hægt að benda á "óþarfann" og allur niðurskurðurinn er á sviði heilbrigðið- mennta- og velferðarmála, en það voru einmitt þau svið sem góðærisins nutu og fjárveitingar til allra þessara málaflokka voru stórhækkaðar og bætur auknar til elli- og örorkulífeyrisþega, fæðingarorlof var lengt og barna- og vaxtabætur hækkaðar.

Svo illa eru niðurskurðartillögurnar unnar og undirbúnar, að allir telja að á sínu sviði sé nánast um hermdarverk að ræða, lífeyrisþegar segja sínar skerðingar setja sig niður fyrir sultarmörk, skólayfirvöld telja rekstrargrundvöll skólanna varla vera lengur fyrir hendi, sjúkrahúsarekstur utan Reykjavíkur á að leggja í rúst og fæðingarorlof á að skerða og lækka barna- og vaxtabæturnar.

Ekki þarf að bera sérstaka stuðningsmenn Sjálfstæðisflokksins fyrir þessum skoðunum, því mótmælin sem á ríkisstjórninni dynja alls staðar af landinu eru ekkert sérstaklega frá þeim komin, heldur grasrótinni í þjóðfélaginu, lífeyrisþegunum sjálfum og starfsmönnum ríkisins, en þetta fólk hefur hinar ýmsu stjórnmálaskoðanir og kemur úr öllum stéttum þjóðfélagsins.

Nægir að benda á eftirfarandi, sem fram kemur í yfirlýsingu frá starfsmönnun ríkis og sveitarfélaga inna starfsgreinasambandsins, en þar segir m.a:  "Félagsmenn SGS eru vel meðvitaðir um að niðurskurðar er þörf í ríkisrekstrinum, sumar tillögurnar verða þó ekki túlkaðar öðru vísi en að um hrein skemmdarverk sé að ræða. Engu er líkara en ákveðið hafi verið að leggja niður rekstur einstakra stofanna um alla framtíð. Nauðsynlegt er að því sé svarað af fullri hreinskilni hvort svo sé og heimamenn geti þá brugðist við í samræmi við það."

Við þetta er í sjálfu sér engu að bæta.

Niðurskurðartillögur „hrein skemmdarverk“

Hver skuldar hverjum hvað?

Í umræðunni um skuldamál heimilanna hefur komið fram að aðeins 37% húsnæðislána séu í skilum, en 63% séu í "frystingu" eða í vanskilum.  Þá hefur einnig komið fram að 10% þeirra, sem eru að missa íbúðir sínar á uppboð vita ekki hver uppboðsbeiðandinn er og fæstir hafa nýtt sér þau úrræði, sem þó eru í boði fyrir illa setta skuldara og margir vilja ekki forða íbúð sinni frá gjaldþroti af ókunnum ástæðum.

Eins hefur komið fram að þegar greiða á götu þeirra sem leita í skuldaaðlögun í bankakerfinu, stranda lausnir ekki á bönkunum, eða öðrum íbúðalánveitendum, heldur á ýmsum öðrum kröfuhöfum vegna neyslulána og ekki síst opinberum aðilum, t.d. vegna skattskulda.  Allt vekur þetta upp spurningar um hvernig "skuldapakki" þeirra skuldugustu lýtur út, þ.e. hve stór hluti er vegna íbúðakaupa, hvað vegna bílalána, hve mikið vegna hjólhýsa og annars lúxusvarnings og hve mikið eru hrein neyslulán.  Skattaskuldir ættu ekki að vera miklar hjá venjulegu launafólki, sem greiðir skatta jafnóðum af tekjum sínum, heldur frekar hjá þeim sem hafa verulegar aðrar tekjur en launatekjur, sem þá eru skattlagðar ári eftir að þeirra er aflað, en ekki jafnóðum eins og launatekjurnar.

Einnig hafa komið í ljós vankantar vegna lánsveða, þ.e. þegar skuldari hefur fengið lánað veð hjá foreldrum eða öðrum fyrir skuldsetningu sinni, en þá hljóta slíkar lántökur að vera til kaupa á einhverju öðru en húsnæði, því bankar og Íbúðalánasjóður lána aðeins út á veð í þeirri fasteign sem verið er að kaupa hverju sinni.  Þannig hlýtur verulegur hluti þeirra skulda, sem eru að keyra fólk í þrot að vera aðrar skuldir, en húsnæðisskuldir og þá vaknar spurning um réttmæti almennrar lækkunar húsnæðisskulda, ef það verður ekki til að leysa endanlega úr skuldavanda þeirra, sem mest eru skuldsettir.

Það sem hlýtur að þurfa að gera er að fara að tillögu Sjálfstæðismanna um að fresta helmingi allra greiðslna af húsnæðislánum í a.m.k. þrjú ár, og færa hinn helming afborgananna afturfyrir lánstímann og nota þessi þrjú ár til að kryfja vanda hvers og eins og leysa úr honum einstaklingsbundið, en ekki með almennum aðgerðum, sem nýtast best þeim sem síst þurfa á þeim að halda.

Það hlýtur að þurfa að greina skuldir heimilanna betur niður í skuldaflokka, áður en hægt er að leysa úr vanda þeirra sem eiga í vandræðum vegna íbúðalána sinna.

Flest bendir a.m.k. til þess að skuldavandinn sé ekki mestur vegna íbúðalánanna.

Afskrifa þyrfti 220 milljarða

Mestu mótmæli í sögu þjóðarinnar

Aldrei í Íslandssögunni hefur önnur eins mótmælabylgja riðið yfir landið, eins og gerst hefur á síðustu tíu dögum, en frá mánaðarmótum hefur allt landið logað stafna á milli vegna óánægju þjóðarinnar með þá aumu ríkisstjórn, sem nú situr við völd og gerðir hennar og ekki síst aðgerðarleysi.

Ríkisstjórnin hefur ekki komið með eitt einasta trúverðugt útspil vegna skuldavanda heimilanna, barist með hörku gegn hvers konar uppbyggingu atvinnulífsins og þar með aukið atvinnuleysið og landflóttann, hækkað skatta og álögur á millitekjufólkið upp úr öllu valdi, hótar sama fólkinu skerðingu á fæðingarorlofi, barnabótum og vaxtabótum ofan á aðrar kjaraskerðingar, hótar að leggja niður sjúkrahússþjónustu á landsbyggðinni og rústa þar með öryggi íbúanna og svona mætti lengi telja upp "afrekalista" ráðherranna.

Átta þúsund manns mættu til að mótmæla ríkisstjórninni á Austurvelli við setningu Alþingis þann 1. október s.l. og síðan hefur ríflega sá fjöldi samtals, mótmælt stjórninni hringinn í kringum landið og ekkert lát er á slíkum aðgerðum næstu daga.  Slík óánægju- og mótmælabylgja hefur aldrei farið um landið og aldrei í sögunni hefur verið eins almenn óánægja með nokkra ríkisstjórn.

Ríkisstjórn, sem getur ekki lagt fram neinar tillögur til úrbóta á þeim vandamálum sem við er að glíma í þjóðfélaginu verður að fara frá völdum strax og fela stjórnina fólki sem treystir sér til að leysa úr málunum.

Þar er auðvitað Bjarni Benediktsson líklegastur til að geta leitt þjóðina út úr þessum vanda.

„Ofboðsleg skerðing á lífsgæðum“