Sannleikurinn um einkavæðingu bankanna

Hér með tek ég mér Bessaleyfi til að "stela" eftirfarandi tveim svörum sem sett voru inn á bloggsíðu Páls Vilhjálmssonar, blaðamanns, þar sem hann er að fjalla um áhrif og samstarf Baugs við Samfylkinguna.

Þessum athugasemdum er "stolið" og þær settar hér inn fyrst og fremst fyrir sjálfan mig til þess að hafa þær aðgengilegar, enda stórfróðleg samantekt í svari Guðmundar 2 Guðmundssonar við ruglinu í Jónasi, einhverjum.

Hér koma þessar athugasemdir:

"Engin þjóð getur búið við það að einkafyrirtæki vaði uppi einns og Björn lýsir, því hefðu Björn og Davíð á að beita sér fyrir lagasetningu til að taka á samkepni og eignarhaldi á bönkum, En þeir gerðu það ekki, sennilega vegna þess að þá hefðu þeir skaðað vini sína í Sjálfstæðisflokknum. Ef þessar samsæriskenningar standast, þá er Björn að lýsa eigin vanhæfni.
Jonas kr (IP-tala skráð) 25.5.2011 kl. 17:18"

"Jónas, þekkir væntalega ekki söguna eins og hún er rétt hvers vegna hugmyndir Davíðs um max 3 - 8% eignarhlut eins eða tengdra aðila í einkavæðinu bankanna á sínum tíma náði ekki fram að ganga, og snýr því að sið Baugsfylkingarmanna uppá einkavinavæðingu sjalla, án þess að hafa hugmynd um hvern flokk hann aðhyllist. Sannleikurinn er allt annar, þar að segja ef hann má skemma fyrirtaks samsæris og lygatilbúnað hatursmanna Davíðs og Sjálfstæðisflokksins.

En lítum á hvernig Baugsfylkingarframmámenn þess tíma tóku á þessum málum, varðandi hugmyndir ljóta kallsins á að dreifð eignaraðild upp á mest 3 - 8% yrði skilyrt. Hvernig þeir báru fyrir sig og hygluðu einkavinum sínum og báru meðal annars við að EES/ESB heimilaði ekki slík inngrip og skilyrði.:

1. Telur að lög stæðust ekki ákvæði EES-samningsins. Valgerður Sverrisdóttir viðskiptaráðherra telur enga þörf á að sett verði lög sem tryggi dreifða eignaraðild að viðskiptabönkum.:

"Ég tel að þetta sé umræða sem við erum búin að taka. Við leystum það mál með annars konar löggjöf sem varðar eftirlit með virkri eignaraðild og ég tel það vera þá aðferð sem rétt sé að beita í þessum efnum. Þar að auki er ég þeirrar skoðunar að dreifð eignaraðild með einhverjum ströngum takmörkunum standist ekki ákvæði Evrópska efnahagssvæðisins. Það er þess vegna tómt mál að tala um það, segir Valgerður."

2. Föstudagurinn 13. ágúst, 1999 – Ritstjórnargrein Morgunblaðið.:

"Nú bregður hins vegar svo við, að Sighvatur Björgvinsson, formaður Alþýðuflokksins og fyrrverandi bankamálaráðherra, kveður upp úr með það í samtali við Dag í gær, að þetta sé ekki hægt. Í viðtalinu segir formaður Alþýðuflokksins m.a.: "Ég hef ekki trú á því, að gerlegt sé að setja lög til að tryggja dreifða eignaraðild, sem halda þegar fram í sækir. Ég er alveg viss um, að Davíð Oddsson, forsætisráðherra, hefði aldrei orðað þessa lagasetningu ef þeir sem eru að kaupa fjórðung í FBA væru honum þóknanlegir. Ég tel, að þetta tal forsætisráðherra um lagasetningu sé sprottið af því að hann vilji setja lög sem banni Jóni Ólafssyni í Skífunni að kaupa hlutabréf.

"Málflutningur sem þessi er formanni Alþýðuflokksins og öðrum helzta forystumanni Samfylkingarinnar ekki sæmandi. Í samtali við Morgunblaðið 8. ágúst árið 1998 eða fyrir u.þ.b. tólf mánuðum sagði Davíð Oddsson m.a.: „Sumar þjóðir hafa það reyndar svo, að þær binda það í lög hversu mikil eignarhlutdeild einstakra aðila má vera í bönkunum. Ég hygg að það sé til að mynda þannig í Noregi. Það má vel vera að slíkt gæti verið skynsamlegt að gera einnig hér á landi. A.m.k. er ekki æskilegt að menn hafi á tilfinningunni, að það séu einhver önnur sjónarmið, sem ráði stefnu banka, en almenn arðsemissjónarmið, eins og einhverjir þröngir hagsmunir ráðandi hóps."

Og í sama viðtali segir.: „Davíð sagði, að þó nú sé tízka að tala um kjölfestufjárfesta telji hann að í bankastofnun geti alveg dugað að stærstu eignaraðilar, sem komi til með að hafa leiðbeinandi forystu um reksturinn, eigi eignarhluti á bilinu 3% til 8% til dæmis."

"Á að skilja vanhugsaðar yfirlýsingar formanns Alþýðuflokksins svo, að honum sé meira í mun að reyna að koma höggi á Davíð Oddsson en að taka þátt í því að tryggja að bankakerfi landsmanna lendi ekki í höndum örfárra manna? Er það að verða ein helzta hugsjón Alþýðuflokksins?"

3. „Í sama tölublaði Dags segir einn af þingmönnum Samfylkingarinnar, Ásta Ragnheiður Jóhannesdóttir, aðspurð um dreifða eignaraðild að fjármálafyrirtækjum.: „Það held ég að verði mjög erfitt og nánast ekki hægt. Verðbréfamarkaðurinn á Íslandi er frjáls og tilraunir til að tryggja dreifða eignaraðild eða aðrar hömlur í þá veru myndu leiða til þess, að hlutur ríkisins, það er almennings í fjármálafyrirtækjum eins og til dæmis Fjárfestingarbanka atvinnulífsins myndi lækka stórlega í verði. Greinilegt er þó, að Kolkrabbinn er uggandi yfir stöðu þessa máls.“ Er svo komið fyrir Samfylkingunni, að hún kætist svo mjög ef hún telur að „Kolkrabbinn“ sé uggandi, að hún missi sjónar á því, sem skiptir máli í þessu þjóðfélagi? Eru jafnaðarmenn hættir að hugsa um að skapa jöfnuð meðal þjóðfélagsþegna?

Er það slíkt þjóðfélag, sem Alþýðuflokkurinn og Samfylkingin vilja byggja upp? Er það sá boðskapur, sem þessi stjórnmálahreyfing, sem kennir sig við jafnaðarmennsku, ætlar að halda að þjóðinni á næstu árum? Þau þjóðfélagsátök, sem staðið hafa og standa um kvótakerfið eru hörð en átökin í þjóðfélaginu eiga eftir að harðna mjög, ef einkavæðing ríkisbankanna á að beinast í þann farveg, að menn yppti öxlum og haldi fram þeirri hugsunarlausu klisju, að það sé ekki hægt að tryggja dreifða eignaraðild að bönkum. Ætlar Samfylkingin að heyja stjórnmálabaráttu sína á næstu árum með það í fyrirrúmi að það sé sjálfsagt og ekkert við því að gera að bankarnir færist á fárra manna hendur? Telur Samfylkingin að sú vígstaða sé vænleg í baráttu við Sjálfstæðisflokk undir forystu Davíðs Oddssonar, sem fylgir fram kröfu fólksins í landinu um dreifða eignaraðild?

Stjórnmálamenn í öllum flokkum eiga nú að taka höndum saman um málefnalegan undirbúning að löggjöf, sem tryggir þau markmið að eignaraðild að bönkunum verði dreifð. Afstaða Sjálfstæðisflokksins er skýr og ótvíræð og sú afstaða er sérstakt fagnaðarefni fyrir alla þá, sem vilja byggja upp á Íslandi réttlátt og sanngjarnt þjóðfélag."

4. Sunnudaginn 29. ágúst, 1999 – Kaflar úr grein Ellerts B. Schram fyrrum Baugsfylkingarþingamanns í Mbl.:

"Ég verð að játa að ég hef ruglast í hinu pólitíska rími að undanförnu. Það sem snýr upp snýr niður. Og öfugt. Í allri umræðunni um hið dreifða eignarhald á hlutabréfunum í bönkunum hafa jafnaðarmenn fundið það út að jöfnuðurinn sé óframkvæmanlegur. Á sama tíma kemst foringi frjálshyggjuflokksins að þeirri niðurstöðu að þjóðin hafi ekki efni á óheftum markaðslögmálum í hlutabréfaviðskiptum og boðar lög til að takmarka eignarhald. Nú er ég nota bene sammála bæði Davíð og Morgunblaðinu um hættuna sem stafar af sölu ríkisins á sameign þjóðarinnar í stórbönkum og stórfyrirtækjum, ef sú sala leiðir til þess að þessi verðmæti safnist á fárra manna hendur."

5. Pistill eftir Styrmi Gunnarsson.:

"Ekki má gleyma að varðveita á slíkri netsíðu greinar nokkurra helztu andans manna þjóðarinnar, sumra rithöfunda og svonefndra álitsgjafa, sem með einum eða öðrum hætti hafa rekið erindi Samfylkingarinnar og birtzt hafa bæði í Morgunblaðinu og öðrum blöðum á undanförnum árum og eru lærdómsrík áminning um dómgreindarbrest hinna beztu manna.

Og halda ber til haga pólitískri herferð talsmanna Samfylkingar gegn hugmyndum um dreifða eignaraðild að bönkum, sem hófst með sérkennilegum hætti síðla sumars 1999. Af hverju var talsmönnum jafnaðarmanna svo mjög í nöp við þá hugmyndafræði?"

6. Viðskiptaráðherra (Valgerður Sverrisdóttir) (andsvar).:

"Hæstv. forseti. Í sjálfu sér get ég tekið undir ýmislegt sem fram kom í ræðu hv. þm. En ég held að við setjum ekki í lög ákvæði sem koma í veg fyrir að tekist sé á um völd. Ég get í raun tekið undir það með honum að eitt af því sem hér hefur verið um að ræða eru átök um völd.

Þegar hann talar um dreifða eignaraðild og að ræðurnar hafi snúist um það í tengslum við sölu bankanna þá kannast ég ekki við að svo hafi verið, a.m.k. ekki með þá sem hér stendur. Samkvæmt EES-samningnum gátum við ekki sett í lög að einum aðila væri ekki heimilt að eiga nema eitthvað ákveðið, 10% eða hvað það átti að vera. Það var einfaldlega þannig. Við fórum í mjög mikla vinnu í viðskrn. til að átta okkur á hver væri besta aðferðin við að selja banka. Niðurstaða okkar leiddi til þess að sett voru lög um eftirlit með virkum eignarhlutum í fjármálafyrirtækjum. Það er fyrirkomulag sem við búum við í dag."

7. Mbl. Föstudaginn 22. desember, 2000 – Viðskiptafréttir.:

"EFTIRLITSSTOFNUN EFTA, ESA, hefur sent norskum stjórnvöldum formlega tilkynningu varðandi hömlur í norskum lögum um eignarhald í fjármálastofnunum, samkvæmt fréttatilkynningu frá ESA í fyrradag. ESA segir að misbrestur sé á því í Noregi að framfylgt sé ákvæðum 11. greinar tilskipunar EES-samningsins um bankastarfsemi og að lög í Noregi stangist á við ákvæði EES-samningsins um frjálst fjármagnsflæði, þ.e. 40. grein samningsins og tilskipun um fjármagnsflæði.

"ESA telur að ákvæðið um bann við meira en 10% eignarhaldi í fjármálastofnun sé andstætt frjálsu flæði fjármagns og að norsk stjórnvöld geti ekki réttlætt að ekki sé þörf á afdráttarlausri innleiðingu 11. greinar tilskipunarinnar um bankastarfsemi með því að vísa til slíkrar reglu. Þess vegna telur Eftirlitsstofnunin að þessar norsku reglur um frjálst flæði fjármagns séu ósamræmanlegar við reglur EES og að Noregur hafi því ekki tekið upp 11. grein tilskipunar um bankastarfsemi."

8. Sama dag og Ingimundur Friðriksson fyrrum Seðlabankastjóri sendi Jóhönnu afsagnarbréfið birtist á vefsíðu seðlabankans íslensk þýðing á erindi, sem hann ætlaði að flytja þennan sama dag fyrir málstofu, sem ráðgerð var í seðlabanka Finnlands. Erindið ber fyrirsögnina: Aðdragandi bankahrunsins í október 2008. Þar segir meðal annars.:

„Eftir á að hyggja hefði öruggasta leiðin til þess að koma í veg fyrir hrun bankanna e.t.v. verið sú að setja í upphafi þrengri skorður við starfsemi þeirra en fjármálafyrirtækja í öðrum löndum Evrópska efnahagssvæðisins, þ.e. þeir fengju ekki að njóta þeirra réttinda sem EES-samningurinn fól m.a. í sér fyrir fjármálafyrirtæki. Þar með hefði Ísland ekki orðið fullgildur þátttakandi í innri markaði Evrópusambandsins. Ég læt öðrum eftir að svara hvort stjórnmálalegur stuðningur hefði verið við hamlandi reglur á bankana á sínum tíma. Hins vegar blasir við að bankarnir nýttu kjöraðstæður til þess að vaxa hraða en langtímaforsendur reyndust til eins og mál skipuðust.“

Hafa skal það sem sannara reynist...!!!

Guðmundur 2. Gunnarsson (IP-tala skráð) 25.5.2011 kl. 21:12"

Skammtímaminni manna og áróður Baugs- og Samfylkingarfólks hefur nánast tekist að festa lygar og rangtúlkanir í huga þjóðarinnar, þannig að nú orðið eru flestir farnir að halda að ósannindin séu staðreyndir varðandi aðdraganda einkavæðingar bankanna.

Taka ber undir með Guðmundi, að rétt sé að hafa það sem sannara reynist.

http://pallvil.blog.is/blog/pall_vilhjalmsson/entry/1169400/

Athugasemdir

[Jóhannes Laxdal Baldvinsson, 25.5.2011 kl. 23:28]

Þú tekur stórt upp í þig Axel að tala um sannleika. Segja verður alla söguna en ekki bara upphafið. Þú ættir að muna eða að þú getur flett því upp að árið 2001 kom netbólan í veg fyrir tilraunir ríkisstjórnarinnar til að selja bankana. Þá hefst 2. kafli í sögunni um einkavæðinguna en það voru tilraunir Davíðs og sérstaklega Valgerðar Sverrisdóttur til að sameina Landsbankann og Búnaðarbankann.  Hugmyndin var svo áreiðanlega að afhenda Björgólfi hinn sameinaða banka. Þessar hugmyndir vöktu mikla andstöðu í þjóðfélaginu og þær enduðu me'ð því að Samkeppnisstofnun kom í veg fyrir þær.  (Sennilega að fyrirmælum eigendafélags Framsóknar og bankaráðs Búnaðarbankans) Eftir þennan ósigur, snarsnýr Davíð við blaðinu og er nú allt í einu fylgjandi því að fá kjölfestufjárfesta TIL AÐ BJÓÐA Í BANKANA.  vIÐ VITUM AÐ ÞÁ Á ÞEIM TÍMAPUNKTI VAR BÚIÐ AÐ SEMJA UM HVERJIR FENGJU AÐ KAUPA Á MILLI STJÓRNARFLOKKANNA. Leikritið var samt leikið til enda. Látið var líta út fyrir að ferlið væri opið og gegnsætt og allir léku með. Líka stjórnarandstaðan.  Þessi umræða núna sýnir svart á hvítu hversu nauðsynlegt er að fram fari sjálfstæð rannsókn á einkavæðingu bankanna. Það er óþolandi að leikendurnir skrifi leikritið 10 árum eftir að það var leikið, hver eftir eigin höfði og svo komi vitleysingar eins og þessi Guðmundur 2. og peisti samhengislausar tilvitnanir á bloggið eins og einhvern heilagan sannleik.

[Axel Jóhann Axelsson, 25.5.2011 kl. 23:45]

Jóhannes, gleymir þú ekki afstöðu ESA til takmörkunar á eignarhaldi banka, sem var ástæðan fyrir því að fallið var frá því að reyna slíka takmörkun.

Eftirfarandi klausa um athugasemdir ESA til Norðmanna, sem fram kom hjá Guðmundi 2., sannar þessa fullyrðingu:

"ESA telur að ákvæðið um bann við meira en 10% eignarhaldi í fjármálastofnun sé andstætt frjálsu flæði fjármagns og að norsk stjórnvöld geti ekki réttlætt að ekki sé þörf á afdráttarlausri innleiðingu 11. greinar tilskipunarinnar um bankastarfsemi með því að vísa til slíkrar reglu. Þess vegna telur Eftirlitsstofnunin að þessar norsku reglur um frjálst flæði fjármagns séu ósamræmanlegar við reglur EES og að Noregur hafi því ekki tekið upp 11. grein tilskipunar um bankastarfsemi."

[Jóhannes Laxdal Baldvinsson, 26.5.2011 kl. 00:29]

Axel, við Íslendingar höfum alltaf innleitt allar tilskipanir gagnrýnislaust öfugt við Norðmenn. 1993 tókum við allan kafla EES um banka og Sparisjóði og gerðum að íslenskum lögum, þskj. 249 frumskjal viðskrh., 116. lþ. 208. mál: viðskiptabankar og sparisjóðir (heildarlög, EES-reglur) frv. 43/1993
Eins skil ég ekki alveg þessa tilvísun í álit ESA á norskum lögum árið 2000. Bankarnir voru gerðir að hlutafélögum í eigu ríkisins árið 1997. Síðan fékk almenningur að kaupa 15% í hvorum banka sem aðgerð til að auka hlutaféð í þeim. En þrátt fyrir mikla umframeftirspurn þá kom ekki til greina að leyfa almenningi að kaupa fjárans bankana í opnu útboði, af hverju var það?  Annars fer Ögmundur ágætlega yfir söguna í þingræðu árið 2000. Eftir að ákveðið var að selja Bjöggunum Landsbankann 2002, þá fer fram athyglisverð skoðanaskipti milli Davíðs Oddssonar og Steingríms, þú getur lesið allt um það hér

[Jóhannes Laxdal Baldvinsson, 26.5.2011 kl. 00:33]

Það hlýtur að vera gremjulegt fyrir stjórnmálamenn allra flokka hversu auðvelt er að fletta því upp hvað hver sagði og hvenær. Vonum bara að Jóhanna banni ekki netið í næsta frekjukasti

[Guðmundur Kjartansson, 26.5.2011 kl. 09:25]

Ágæt upprifjun.

Ég ætlaði einmitt að fara að spyrja hvað hefði orðið um hlutabréfin  mín í Útvegsbankanum, Búnaðarbankanum og Landsbankanum.

Mér (...og ykkur) var semsagt ekki treyst til að ráðstafa þeim, vegna þeirrar hættu sem þá skapaðist á markaðinum á samþjöppun eignarhalds. Ja svei! Ach, mein Gott! Aldrei hefði mér dottið í hug að menn gerðu nokkuð svo ljótt.

Það var um líkt leyti og Seðlabankinn var skyndilega látinn innleiða ákvæði EES samningsins um frjálst flæði fjármagns. En það var alveg óvænt á sama tíma og  lífeyrissjóðiinir voru búnir að tapa um 250 milljörðum á hlutabréfabraski erlendis, starfsemi sem þeir höfðu hvorki hunds- né kattarvit á. Lífið er svo fullt af skemmtilegum tilviljunum.

Krónan féll um 100% í janúar 2001 og sjóðirinir seldu sín bréf fyrir valútu sem var svo flutt "heim" í heiðardalinn, öryggið og hlý faðmlög stjórnalda og seld á 120 krónur dollarinn ....  og aftur varð hlýtt og bjart um bæinn alveg þangað til þeir "gleymdu" að kaupa Símann. Það var þá sem D.O fór að tala um "svik".

Ég velti lengi fyrir mér hvað hann átti við.

[Axel Jóhann Axelsson, 26.5.2011 kl. 11:51]

Það er líka svo "skemmtilegt" að hvað sem hver sagði og hvenær, þá geta allir túlkað orð þeirra eftirá sem lygi, enda hafi allt sem sagt var verið vandlegur samsærisundirbúningur, sem framkvæma skyldi síðar, jafnvel mörgum árum seinna.

Þetta er nánast orðin hrein listgrein varðandi Davíð Oddsson, sem vinstrinu og Baugsliðinu virðist vera að takast að troða óhróðrinum um hann svo djúpt í þjóðarsálina að mikla undrun og furðu vekur, ef þeir sem muna og viðurkenna þær framfarir og breytingar, sem urðu á þjóðfélaginu til góðs í hans forsætisráðherratíð, reyna að malda í móinn og benda á staðreyndir málsins.

Gullfiskaminnið lætur ekki að sér hæða í þessu efni, frekar en svo mörgum öðrum.

[Bjarne Örn Hansen (IP-tala skráð) 26.5.2011 kl. 15:47]

Ég gef mér það bessaleyfi að segja að dreifð eignaraðild að bönkum er ekki svarið.  Banki er það mikilvæg stofnun, að það verður að tryggja að þeir sem standa að baki slíks fyrirbæris, hafi möguleika til að reka hann.  Slíkt er aðeins hægt, með að tryggja að ríkið sé stór eignaraðili að bönkum.  Aðrir bankar, sem eru í eigu einkaaðila, þarf að "hefta" athæfi þeirra, svo þeir geti ekki farið úr böndunum.  Og haldi sig innan við ramma "raunveruleikans".

Alveg sama hvað menn reyna að röfla um þetta mál, þá lentir alltaf á þjóðinni og ríkinu.  Í raun og leyfði ríkið, bönkunum að "prenta" seðla, óbeint að sjálfsögðu.  Slíkt var hægt í Englandi á nýlendutímunum, en þá gat BP prentað peninga.

Menn geta fleigt þessu fram og tilbaka, út og inn ... og reynt að skeina afturendann á Davíð, eða hatast út í hann eins og menn vilja.  En það verður ekki skafið af þjóðinni, að frá upphafi og er enn þann dag í dag, endalaus langavitleysa.  Að Davíð Oddson skuli leyfa sér, sem Íslenskur ráðherra að sitja í sjónvarpi og apa eftir ummæli Georg W. Bush bandaríkjaforseta, bendir á að maðurinn er ekki með fulla fimm.  G.W. Bush vildi ekki greiða Evrópu sitt fé, sem hann hafði "kreist" út úr Evrópu, og þetta er ástæðan fyrir því að Evrópa á í vandræðum í dag... Íslendingar og Davíð að lepja þetta eftir, eins og ómálga kettlingar, er fyrir neðan allar hellur.  Og að vera að skeina afturendann á þessum ráðherrum, sem hafa beinlínis strikað út sínar eigin skuldir og sett þær á herðar almúgans í landinu, og síðan neyta að borga það sem þeim ber erlendis.  En ætla síðan að ganga í ESB ... 

Að lokum er bara eitt að segja, Ísland er eins og málið með eldgosið ... einn endemis hrærigrautur, þar sem menn hafa ekki hundsvit á þeirri pólitísku áhrifum sem menn eru að fitla við.