Fjárfesta fyrst - ríkisborgararéttur síðar

Lögfræðingurinn David Lesperance útskýrir í löngu máli ástæður þess að hópur kanadískra og bandarískra auðmanna hefur áhuga á að fá íslenskan ríkisborgararétt og séu tilbúnir til þess að festa háar fjárhæðir í atvinnurekstri hér á landi.

Ástæðurnar, sem gefnar eru upp, eru m.a. þær að þeir vilji forða börnum sínum frá því að verða kvödd til herþjónustu, þeir vilji ekki að skattfé þeirra sé notað til hernaðarmála, þeir séu náttúruunnendur og hafi áhuga á "grænni orku", ekki séu nein kjarnorkuver á Íslandi o.s.frv., o.s.frv.

Engin ástæða er til þess að afgreiða svona mál með upphrópunum um að hér séu tómir glæpamenn á ferðinni, sem séu á einhvern hátt að forðast réttvísina í heimalöndum sínum, enda engar fréttir borist af því að þeir liggi undir rannsóknum vegna starfa sinna og hvað þá ákærum.

Vel mætti hugsa sér að setja fram skilyrði um fjárfestingu fyrst og ríkisborgararétt síðar, þ.e. að fyrst þurfi útlendingar sem óska íslensks ríkisfangs að fjárfesta í atvinnufyrirtækjum hérlendis, en ekki bara koma hingað með einhverja peninga, sem lagðir yrðu inn á bankareikninga eða til kaupa á ríkisskuldabréfum.

Fjárfesti slíkur aðili í fyrirtækjarekstri hérlendis, eða stofni ný fyrirtæki, með fjárfestingu upp á t.d. 500 milljónir króna, þá þurfi hann ekki að bíða nema í eitt ár eftir ríkisborgararétti, 400 milljónir gæfu tveggja ára biðtíma, 300 milljónir samsvöruðu þriggja ára bið og koll af kolli.

Slíkt kerfi myndi tryggja raunverulega fjárfestingu í atvinnuskapandi fyrirtækjarekstri, sem viðkomandi myndi eiga í erfiðleikum með að hlaupa fyrirvaralaust með úr landi aftur og einnig myndi þessi aðferð tryggja að raunverulegur og fölskvalaus áhugi væri fyrir hendi og ekkert annað, sem réði ferðinni í málinu.

Jafnframt þyrfti að setja skilyrði um að öll fjölskylda viðkomandi fylgdi með í pakkanum og eldra ríkisfangi yrði afsalað um leið og það íslenska yrði veitt.

Spurningar og svör um auðmenn

Gnarrandi hrun

Samkvæmt nýjustu Gallupkönnun hefur fylgi Besta flokksins aðeins hrunið úr 35% fylgi frá borgarstjórnarkosningum, niður í 19%.

Verður þetta að teljast ótrúlegt fylgi við þennan skrípaflokk, sem ekkert bitastætt hefur lagt til vitrænnar umræðu um borgarmálefni og lagt fram hverja klúðurstillöguna um breytingar á grunnþjónustu borgarinnar, sem íbúarnir hafa snúist öndverðir gegn og kveðið í kútinn með miklum samtakamætti.

Að nánast fimmti hver kjósandi í Reykjavík skuli ennþá segjast styðja þessa trúða og skemmtikrafta, sem eru mjög góðir sem slíkir en ömurlegir stjórnmálamenn, er stórfurðulegt og rannsóknarefni fyrir mannfræðinga.

Reykvíkingar munu þó sitja uppi með þennan einnota stjórnmálaflokk í þrjú löng ár í viðbót. Það er þung refsing fyrir kjósendur, sem ætluðu sér bara að refsa gömlu flokkunum með því að kjósa "eitthvað nýtt".

Fylgishrun hjá Besta flokknum

Hefur ASÍ umboð aðildarfélaga og launþega í Icesave?

ASÍ eru heildarsamtök verkalýðsfélaga á almennum vinnumarkaði og hefur það hlutverk að annast samræmingu og úrvinnslu krafna féganna í ýmsum málum, ekki síst varandi kjarasamninga og önnur hagsmunamál launþega í landinu.

Slíkum fjöldasamtökum skyldi maður halda að væri stjórnað á lýðræðislegan hátt með sem mestri aðkomu þeirra félaga sem samtökin mynda og ekki síður frá grasrótinni í aðildarfélögunum, þ.e. launþegunum sjálfum.

ASÍ sendir um þessar mundir frá sér áróðursrit til að hvetja almenning í landinu til þess að taka á sig tug- eða hunraðamilljarða skattaklafa vegna ólöglegra krafna ríkisstjórnar Íslands, Breta og Hollendinga á hendur honum. Helstu rökin fyrir samþykkt fjárkúgunarkröfunnar virðast vera þau, að betra sé að heiðra óbótamanninn en að verjast honum og fórna til þess öllum væntanlegum kjarabótum, sem hægt verður að kreista út úr atvinnulífinu í náinni framtíð.

Ekkert væri við þessa áróðursherferð ASÍ að athuga, ef hún væri studd samþykktum aðildarfélaganna og þær væru studdar af niðurstöðum skoðanakannana innan verkalýðshreyfingarinnar í heild, en ekki hefur heyrst af nokkrum slíkum könnunum eða umræðum yfirleitt meðal almennra verkalýðsfélagsmanna.

Samkvæmt skoðanakönnunum eru það fyrirtækjaeigendur, hálaunaðir stjórnmálamenn, forstjórar, embættismenn og annað hálaunafólk sem helst er fylgjandi samþykkt skattaklafans, en þeir sem lægri launin hafa á móti honum, enda vita þeir sem er, að þeim verður ætlað að strita fyrir kostnaðinum, en hálaunafólkið mun að sjálfsögðu finna mun minna fyrir okinu.

Telur ASÍ virkilega að það sé kjarabót fyrir launþega í landinu að bæta sköttum vegna Icesave á sig, til viðbótar við annað skattabrjálæði sem yfir hefur dunið að undanförnu og á eftir að skella á vegna hallareksturs ríkissjóða á næst ári?

Þær skattahækkanir munu koma til viðbótar sköttunum sem lagðir verða á vegna þess hagvaxtar sem flytja á úr landinu í nafni Icesave.

Gerir athugasemdir við málflutning ASÍ

Kvótamál í brennidepli kjaraviðræðna

Eitthvað virðist vera að draga saman í sjónarmiðum útvegsmanna og ríkisins varðandi skipan fiskveiðistjórnunarmála, a.m.k. einhverskonar millilending í bili sem liðkað gæti fyrir gerð kjarasamninga til næstu þriggja ára, en niðurstaða í þessu máli er alger forsenda þess að SA treysti sér til að skrifa undir kjarasamninga til þriggja ára.

Ótrúlegur tími með tilheyrandi pukri, leynd og þvermóðsku, hefur farið í þetta mál hjá Jóni Bjarnasyni, sjávarútvegsráðherra, sem nú er búinn að veltast með málið í tvö ár og liðið á annað ár síðan nefnd á hans vegum lauk störfum og skilaði af sér "sáttaleið", sem ríkisstjórnin hefur svo aldrei verið sátt við og verið að pukrast síðan með sínar eigin breytingarleiðir, sem enginn fær að vita um hvað snúast, eða hvenær ættu að taka gildi.

Mest óánægja hefur verið með heimildir útgerða til að leigja og selja frá sér kvóta og reyndar alveg með ólíkindum, að ekki skuli vera búið að taka á þeim málum fyrr.  Þrátt fyrir alla óánægjuna með framsalið, hefur ekki náðst nein samstaða um hvernig því skuli breytt, eða hvernig hleypa eigi kvótalausum útgerðum inn í kerfið, en vitlausasta hugmyndin í því sambandi er þó sú, að setja allan kvóta á markað og bjóða hann hæstbjóðanda, árlega.

Á þessu bloggi hefur annað slagið verið fjallað um þessi mál og má t.d benda á ÞETTA blogg frá janúar 2010, þar sem stungið er upp á að hvert skip fái kvóta í samræmi við aflareynslu þriggja síðustu ára og þá einnig þeir sem gert hafa út á leigukvóta.  Öll sala og leiga á kvóta yrði bönnuð, en skipti á tegundum milli skipa heimiluð, sem þá hefði áhrif á úthlutun næsta fiskveiðiárs.

Sá kvóti, sem afgangs yrði árlega yrði þá settur á markað og leigður hæstbjóðanda, t.d. til þriggja ára, en að sjálfsögðu myndi engum detta í hug að bjóða í slíkan kvóta, nema hafa skip til þess að veiða hann.

Núna verður Jón Bjarnason að brjóta odd af oflæti sínu og höggva á þann hnút sem kjaraviðræðurnar virðast vera komnar í, vegna þessa ótrúlega seinagangs við að kynna fyrirhugaðar breytingar á fiskveiðistjórnunarkerfinu og þeirrar óvissu sem sjávarútvegurinn er í vegna þess.

Nálgun í útvegsmálum