Er einhver hissa á Jóhönnu?

Ólafur Elíasson í InDefence lýsir yfir undrun sinni á þeim orðum Jóhönnu Sigurðardóttur að þjóðaratkvæðagreiðslan sé marklaus vegna þess að fjárkúgararnir séu búnir að leggja fram "betra tilboð" en "besta tilboðið" sem var lagt fram á eftir "næst besta" tilboðinu sem nefnt hafði verið á óformlegum fundi, þegar ekki þótti ástæða til að boða til fundar, vegna þess að ekki var þá um neitt að ræða.

Undanfarnar vikur hafa komið yfirlýsingar frá Jóhönnu og Steingrími J. þess efnis að líklega myndi nánst nýjir samningar um Icesave á næstu klukkustundum, enda væri runninn upp lokasólarhringur þessa örlagaríka máls og tilboð streymdu í allar áttir og aðeins væri eftir að vinna úr stöðunni, enda væri hún geysilega flókin og því full ástæða til að hætta við þjóðaratkvæðagreiðsluna, eða a.m.k. fresta henni um viku, ef svo færi, að ekki yrði búið að vélrita allra síðasta tilboð, sem yrði örugglega betra en það síðasta þar á undan.

Ef eitthvað er marklaust þessa dagana eru það Jóhanna og Steingrímur J., sem þó hafa aldrei verið sérstaklega marktæk eins og sést af öllum þeirra stjórnarháttum síðast liðið ár og ekki síst í ótrúlega klaufskum og ruglingslegum verkum varðandi Icesavemálið og baráttu þeirra fyrir hagsmunum kúgara sinna og þjóðarinnar.

Ólafu Elíasson þarf ekki að vera hissa á ummælum Jöhönnu.  Þau eru algerlega í takt við alla aðra vitleysu, sem hrotið hefur af vörum ráðherranna, alveg frá upphafi afskipta þeirra af Icesavemálinu.

Hann þyrfti þá fyrst að verða hissa, ef eitthvert vitrænt orð dytti óvart upp úr þessu fólki.

Furðar sig á ummælum ráðherra

Mikilvægt að kynna lagalega stöðu málsins

Nú þegar fjölmiðlamenn víða að úr heiminum eru samankomnir hérlendis til þess að fylgjast með þjóðaratkvæðagreiðslunni á laugardaginn, er mikilvægt að stjórnvöld og aðrir kynni vandlega lagalega hlið Icesavemálsins til þess að sá misskilningur leiðréttist að Íslendingar ætli ekki að standa við "alþjóðlegar skuldbindingar" sínar.

Alþjóðlegar skuldbindingar Íslands varðandi Icesave felast í því einu, að hafa sett lög um Tryggingasjóð innistæðueigenda og fjárfesta, sem er sjálfseignarstofnun og bankarnir keyptu sér tryggingar hjá, eins og hverju öðru tryggingafélagi.  Tryggingin sem bankarnir keyptu hljóðaði upp á það, að sjóðurinn myndi tryggja hverjum innistæðueiganda að lágmarki 20.887 evra greiðslu, færu bankarnir á hausinn og samkvæmt tilskipunum ESB er í raun bannað að veita slíku tryggingafélagi ríkisábyrgð á skuldbindingum sínum.

Nú þegar tryggingasjóðurinn er í raun gjaldþrota og getur ekki staðið við útgreiðslu á lágmarkstryggingu vegna Icesave reikninganna, á sjóðurinn forgangskröfu í þrotabú landsbankans, en ekki á íslenska skattgreiðendur.  Smátt og smátt mun sjóðurinn fá sínar greiðslur frá þrotabúinu og geta þar með lokið við að greiða út þá fjárhæð, sem Landsbankinn var búinn að kaupa sér tryggingu fyrir.  Eftir því verða Bretar og Hollendingar að bíða, en geta ekki gert íslenska ríkisborgara að skattaþrælum sínum, vegna fáráðlegs rekstrar einkabanka.

Þetta þarf að útskýra vel fyrir hinum erlendu fjölmiðlamönnum, en óvíst er að fulltrúar ríkisstjórnarinnar séu þeir réttu til þess, miðað við ræfildóminn í kynningarmálunum fram að þessu.

Mikill áhugi erlendra miðla

Verðtryggingin er ekki vandamálið

Mikið er býsnast yfir verðtryggingu fjármálaskuldbinginga um þessar mundir og henni fundið allt til foráttu og látið eins og hún sé eitt mesta vandamálið, sem við er að glíma um þessar mundir.

Verðtryggingin, sem slík, er þó ekki vandamálið, heldur það sem hún er að mæla, þ.e. verðbólgan.  Allri athyglinni er beint að hitamælinum, en ekki sjúkdóminum, sem veldur hitanum í sjúklingnum.  Afnám verðtryggingar er því sambærilegt við að brjóta mælinn, en láta sjúklinginn liggja áfram án meðhöndlunar.

Vandamálið er verðbólgan sjálf, sem grasserað hefur hér á landi í áratugi, vegna lélegrar hagstjórnar lengst af, hún hefur ekki verið sambærileg og í öðrum löndum, nema í örfá ár allt frá lýðveldisstofnun.  Meira að segja núna, í kreppu þar sem eftirspurn er nánast engin, er bullandi verðbólga vegna efnahagsóstjórnar.

Ef hagstjórnin væri í lagi og verðbólga lág, þá væri verðtryggingin ekkert vandamál. 

Baráttunni á því að beina að óvininum sjálfum, ekki þeim sem bendir á hann.

Meinsemd hve verðtrygging er fyrirferðarmikil

Nú þarf góða kjörsókn og afgerandi niðurstöðu

Þrátt fyrir að Jóhanna og Steingrímur J. hafi haldið því fram undanfarnar vikur, að þjóðaratkvæðagreiðaln verði nánast marklaus vegna þess að "betra tilboð" liggi á borðinu, þá er ekkert útlit fyrir að kúgararnir séu tilbúnir til að gefa nokkuð eftir af kröfum sínum á hendur íslenskum skattgreiðendum, sem þó eru engir aðilar að málinu, samkvæmt íslenskum lögum og tilskipunum ESB.

Viðræður við fjárkúgarana hafa engan árangur borið, en þeir hafa hinsvegar niðurlægt íslensku samninganefndina á allan mögulega hátt undanfarnar vikur, bæði með því að láta hana bíða úti í London í algerri óvissu um hvort og hvenær þrjótunum þóknaðist að tala við hana, kröfur hafa komið fram um að aðeins tveir nefndarmenn mættu á fundi og þegar nefndin hefur ætlað að fara heim, hefur verið látið berast, að ef til vill væri hægt að veita henni áheyrn daginn eftir, án þess að nokkuð hafi svo gerst.

Öllu þessu verður að mótmæla kröftuglega í fyrstu þjóðaratkvæðagreiðslunni frá lýðveldisstofnun og kröfum um aukna þátttöku almennings í mótun samfélagsins, verður að fylgja eftir með góðri þátttöku, loksins þegar tækifæri gefst fyrir fólk að láta til sín taka.

Nú verður helst að setja met í kosningaþátttöku og lögin þarf að fella úr gildi, með afgerandi hætti, til að sýna kúgurunum og heiminum öllum, að íslenskir skattgreiðendur láta ekki hneppa sig í erlendan skattaþrældóm, baráttulaust.

 

Kosningarnar blasa við