Staðfestir að um kúgun sé að ræða

Jakob R. Möller, hæstaréttarlögmaður, hefur unnið álitsgerð fyrir utanríkisráðuneytið vegna Icesave samningsins og þvert ofnan í það, sem ráðuneytið hefur vænst, staðfestir hann að um kúgun og handrukkun sé að ræða af hálfu Breta og Hollendinga.

Í fréttinni er haft eftir Jakobi:  "„Mér er tjáð að komin hafi verið upp pattstaða sem skipti Stóra-Bretland litlu fjárhagsmáli. Á meðan pattstaðan væri uppi, hefði Ísland í reynd verið talið einangrað frá alþjóðlegum fjármálamörkuðum. Stóra-Bretland og Holland munu hafa þvertekið fyrir að fara með málið fyrir dómstóla eða gerðardóm,“ segir Jakob. Áhyggjur af bankakerfi og aðrir slíkir hagsmunir voru taldir skipta Breta mun meira máli."

Fjárhagslegir hagsmunir skiptu Breta ekki nokkru máli, þeir höfðu eingöngu áhyggjur af gallaðri tilskipun ESB um tryggingarsjóði, að þeirra eigin mati.  Til að kúga Íslendinga var því ESB beitt af fullum þunga í málinu og meira að segja norðurlandaþjóðirnar tóku þátt í þessari handrukkun.

Fyrr í fréttinni kemur fram að:  "Jakob segir í álitsgerðinni að að af hálfu íslenska ríkisins hafi ítrekað verið sagt að Ísland myndi standa við skuldbindingar sínar án þess að tiltekið væri nákvæmlega hverjar þessar skuldbindingar væru."

Þessar skuldbindingar hljóta að hafa verið að fara eftir tilskipun ESB um Tryggingarsjóð innistæðueigenda, enda var sá sjóður starfræktur eftir tilskipuninni, en í henni kemur skýrt fram, að á sjóðunum skuli ekki vera ríkisábyrgð.

Til að vernda sína eigin hagsmuni, voru sendir handrukkarar á Íslendinga og eins og margir þolendur ofbeldis, lætur ríkisvinnuflokkurinn undan fjárkúgurunum og samþykkir að taka á sig að borga ofbeldismönnunum "lausnargjald".

Stríðsglæpamenn eru dæmdir fyrir stríðsglæpadómstólum. 

Líklega eru engir dómstólar sem taka að sér að dæma þjóðríki fyrir efnahagsofbeldi.

Hagstæð ákvæði Icesave

Skipta skattgreiðendur ekki við bankana?

Jóhanna, ríkisverkstjóri, hefur af sínu alkunna hyggjuviti og þekkingu á efnahagsmálum, fundið nýja leið til að greiða 500 milljarða króna, sem hún og ríkisvinnuflokkurinn vill, af örlæti sínu, ríkistryggja fyrir Breta og Hollendinga. 

Fram að þessu hefur hún og fjármálajarðfræðingurinn reynt að telja fólki trú um, að engin hætta væri á því, að ríkissjóður þyrfti nokkurn tíma að borga nokkuð vegna þessa máls, en nú þegar sýnt hefur verið óyggjandi fram á að a.m.k. 500 milljarðar lendi á Íslendingum, þá fær Jóhanna vitrun og finnur nýja greiðendur.

Þessir nýju greiðendur eru viðskiptavinir íslenskra fjármálastofnana, því aukaálag í Tryggingasjóð innistæðueigenda mun að sjálfsögðu verða tekið af viðskiptavinum bankanna í formi vaxtamunar, eða annarra þjónustugjalda, en í fréttinni segir að:  "Jóhanna vill láta leggja sérstakt álag á fjármálastofnanir sem gangi inn í tryggingasjóðinn til að hindra að skattgreiðendur þurfi að greiða skuldirnar sem kunni að falla á Tryggingasjóð innstæðueigenda eða ríkið vegna þessa."

Það er að vísu sá smágalli á þessari bráðsnjöllu hugmynd, að viðskiptavinir bankanna eru almenningur og fyrirtæki á Íslandi, sem einnig eru skattgreiðendur á Íslandi.

Ef peningarnir eru teknir úr vinstri vasanum, minnkar ekkert í hægri vasanum, eða þannig.

Tortryggni í samfélaginu

Smjörþefurinn af því sem koma skal

Hannes Smárason, útrásarmógúll, kærði húsleit Sérstaks saksóknara á heimilum sínum tveim við Fjölnisveg og hefur héraðsdómur nú kveðið upp þann úrskurð, að húsleitin hafi verið fullkomlega lögleg.  Ekki er ólíklegt að Hannes kæri þennan úrskurð til Hæstaréttar og mundi það þá tefja málið um einhverjar vikur.

Þetta er bara forsmekkurinn að því sem koma skal í meðferð kærumála á hendur útrásargörkunum, því eins og einhverjir muna, þá gekk á endalausum kærum til héraðsdóms og hæstaréttar um hvert smáatriði varðandi Baugsmálið fyrsta, enda tókst að tefja það mál árum saman fyrir dómstólunum.  Allur tíminn var síðan notaður af lögfræðinga- og fjölmiðlahirð Baugsmanna til að vekja og viðhalda samúð almennings með "ofsóttu sakleysingjunum".  Reyndar er vægt til orða tekið, að kalla það samúð, þar sem um hreint múgæði var að ræða gegn ákæruvaldinu og með sakborningunum.

Baugsmálið fyrsta er aðeins smjörþefurinn af því sem koma skal á næstu árum, þegar málaferli hefjast á hendur banka- og útrásarvíkingum og innlent og erlent lögfræðingalið hefst handa við að hártoga og véfengja hvert einasta orð, sem frá embætti Sérstaks saksóknara kemur.  Nú þegar er byrjað að gera lítið úr persónu saksóknarans og Evu Joly, aðstoðarmanns hans og mun þessi róður verða hertur, eftir því sem lengra líður.

Munurinn er sá, að múgæsingin hefur snúist við, frá því sem áður var. 

Húsleit hjá Hannesi lögleg

Dómstóllinn er víst til

Eiður Guðnason, fyrrverandi pólitíkus og sendiherra, gerir lítið úr fremstu lögspekingum landsins og telur að þeir viti ekki um hvað þeir séu að tala, þegar þeir benda á þá augljósu staðreynd, að lagalegan ágreining eigi að útkljá fyrir dómstólum.

Hann telur að enginn dómstóll sé til, sem geti skorið úr milliríkjadeilum, eins og t.d. ágreiningi um ábyrgð ríkisins á Icesave innlánum Landsbankans.  Hingað til hefur ekkert skort á að evrópskir dómstólar hafi getað fjallað um og ákært Íslendinga, ef þeir hafa ekki verið nógu fljótir að innleiða allskyns tilskipanir frá ESB.  Í þessu  bloggi  er sýnt fram á að tilskipun ESB um Tryggingasjóð innistæðueigenda gerir ekki ráð fyrir ríkisábyrgðum, enda þyrftu Bretar og Hollendingar þá ekki að kúga Alþingi til að samþykkja ríkisábyrgð núna.

Íslendingar þurfa einungis að hafna ábyrgð á Icesave, umfram ábyrgð tryggingasjóðsins og ef Bretar og Hollendingar sætta sig ekki við það, þá finna þeir réttan dómstól til að reka sín mál fyrir.

Ef þeir lenda í einhverjum vandræðum með að finna dómstól, má benda þeim á, að lögþing ríkissjóðs er á Íslandi og þar er hægt að höfða innheimtumál gegn ríkissjóði eins og öðrum.

Eiður: Dómstóllinn ekki til

Ríkið eykur atvinnuleysið á almennum markaði

Jóhanna, ríkisverkstjóri, og Steingrímur Jong Sig., fjármálajarðfræðingur, boðuðu fyrir kosningar, að ríkið myndi leggja mikið í að halda úti mannaflsfrekum framkvæmdum, til þess að sporna gegn atvinnuleysinu á almenna vinnumarkaðinum.  Nú eru efndirnar að koma í ljós og þær eru í takt við allt annað hjá þessum ríkisvinnuflokki, sem sagt þveröfugar við það sem lofað var fyrir kosningar.

Ríkisvinnuflokkurinn getur ekki komið sér saman um sparnað og hagræðingu í rekstri ríkisstofnana og grípur því til þess ráðs, að skerða ekki hár á höfði nokkurs ríkisstarfsmanns, en senda enn fleiri starfsmenn almenna markaðarins á atvinnuleysisskrá.

Á meðan einhver hefur ennþá vinnu á almenna markaðinum, skal hann og fyrirtækið sem hann vinnur hjá, skattpínt í drep, til þess að greiða ríkisstarfsmönnunum, sem ekki má hrófla við, sem óbreyttust laun.  Með þessu er ekki verið að halda því fram, að ríkisstarfsmenn séu of sælir af sínu, en það skýtur bara skökku við, að enginn áhugi virðist vera á, að koma almenna atvinnulífinu aftur á fæturna, til þess að halda opinbera kerfinu gangandi, án endalausra skattahækkana.

Á þessu þarf kannski enginn að vera hissa, því opinberir starfsmenn eru tryggustu kjósendur vinstri flokkanna.

Hvað gera menn ekki til að halda kjósendum sínum góðum? 

Verktakastarfsemi blæðir út