Pólitísk réttarhöld sem standast ekki ákvæði stjórnarskrárinnar

Alþingi samþykkti, eins og frægt er af endemum, að ákæra Geir H. Haarde, einn ráðherra úr síðustu ríkisstjórn, fyrir brot á ráðherraábyrgð samkvæmt stjórnarskránni.  Samkvæmt réttindum sakborninds samkvæmt sömu stjórnarskrá óskaði hinn ákærði nánast strax að sér yrði skipaður verjandi, en í  lögum um Landsdóm segir svo: 

"15. gr. Forseti landsdóms skipar ákærðum svo fljótt sem verða má verjanda úr hópi hæstaréttarlögmanna, og skal við val á verjanda farið eftir ósk ákærða, ef ekkert mælir henni í móti. Rétt er, að ákærður haldi sjálfur uppi vörn fyrir sig ásamt verjanda. Skipun verjanda skal tafarlaust tilkynnt saksóknara Alþingis."

Forseti landsdómsins hefur ekki svarað ósk sakborningsins um skipan verjanda, en mun hafa sent umsóknina til umsagnar saksóknara Alþingis, sem samkvæmt lögunum hefur ekkert um málið að segja, en á hins vegar að fá tilkynningu um skipunina, eftir að hún hefur farið fram.  Eiríkur Tómasson, prófessor, segir að hér sé um skýrt brot á stjórnarskránni að ræða og ekki síður brot á mannréttindasáttmála Evrópu.

Mál sem rekið er vegna ákæru um brot á stjórnarskrá er sem sagt ekki rekið samkvæmt þeirri sömu stjórnarskrá og málsmeðferðin hafin með því að brjóta stjórnarskrárvarinn rétt sakborningsins.  Skyldi dómsforsetinn álíta að orðalagið "svo fljótt sem verða má" nái yfir það, að skipa hinum ákærða ekki verjanda fyrr en að réttarhaldi loknu og dómur hefur verið kveðinn upp?

Allir skulu teljast saklausir uns annað verður sannað fyrir dómi.  Er ekki lágmark að farið sé eftir stjórnarskránni, þegar ákært er fyrir brot á henni, jafnvel þó um pólitísk réttarhöld sé að ræða?

Skipa hefði átt verjanda um leið segir lagaprófessor