Græddur er geymdur útrásareyrir

Það er ákaflega gleðilegt að sjá hve góðar fyrirmyndir sumir útrásarvíkinganna eru æsku landsins í ráðdeildarsemi  og útsjónarsemi, a.m.k. hvað varðar eigin fjármál.  Flestum þeirra hefur tekist að öngla saman dágóðum varasjóði, með reglulegum sparnaði af naumt skömmtuðum launum sínum í gegnum tíðina og eiga nú þokkalegt sparifé til að grípa til, núna þegar harðnað hefur á dalnum hjá þeim sumum.

Karl Wernersson hefur verið einna duglegastur í einkasparnaðinum, þrátt fyrir að hafa lent í ýmsum erfiðleikum með rekstur fyrirtækja sinna, sem er afar sárt fyrir slíkan ráðdeildarmann, ekki síst hvernig fór með bótasjóð Sjóvár, sem Karl og félagar reyndu eftir bestu getu að ávaxta vel, en töpuðu öllum og þurfa nú að sæta rannsókn og jafnvel ákæru fyrir frá vanþakklátu þjóðfélagi.

Sama má segja um heiðurshjónin Jón Ásgeir og Ingibjörgu, þeim hefur tekist að öngla saman svolitlum eignum hérlendis, þó ekki nema tæpum sjöhundruð milljónum, sem allir geta séð að ekki er hægt að leggja fyrir á fáeinum árum, nema með mikilli útsjónarsemi og ráðdeild, án þess þó að þurfa að neita sér um smá munað öðru hverju, sem þó hefur verið afar hófstillt og látlaust.

Skýringin á því, hvers vegna Jón Ásgeir gaf einungis upp eignir upp á rúmar tvöhundruð milljónir fyrir dómstóli í London, þegar illa innrætt fólk lét kyrrsetja eignir hans, liggur auðvitað í því að það er húsmóðirin á heimilinu sem er sú hagsýna í fjölskyldunni og hefur sparað meira af laununum sínum, en eiginmaðurinn.

Nema skýringin sé sú, að Jón Ásgeir viti bara alls ekki aura sinna tal.

 

Karl á rúman milljarð

Athugasemdir

[Sigurður Haraldsson, 11.8.2010 kl. 21:57]

Hvers vegna gengur þetta landráðapakk ennþá laust og veður hér yfir allt eins og það eigi heiminn?