Í síðasta lagi 6. mars, segir í lögunum

Lögin um þjóðaratkvæðagreiðsluna vegna ríkisábyrgðar á skuldbindingar Tryggingasjóðs innistæðueigenda og fjárfesta vegna skulda einkafyrirtækisins Landsbanka, segja að atkvæðagreiðslan skuli fara fram, svo fljótt sem mögulegt er og eigi síðar en 6. mars 2010.

Þrátt fyrir ýmsar skondnar yfirlýsingar Jóhönnu Sigurðardóttur og Steingríms J. um málið, þar á meðal að það sé marklaust að fella lögin úr gildi, eins og skoðanakannanir sýna að muni gerast, verður að ætlast til þess, að ríkisstjórnin fari að lögum sem hún hefur sjálf beitt sér fyrir að samþykkt væru á Alþingi.  Það er vægast sagt undarlegt að heyra ráðherra halda því fram, að slík lagasetning sé bara hálfgert grín, sem ekki beri að taka alvarlega.  Sýni ráðherrar lögum ekki meiri virðingu en þetta, geta þeir varla ætlast til að þegnarnir lúti öðrum lögum, er þá snerta, skilyrðislaust.

Ef ríkisstjórninni dytti í hug, að bera upp frumvarp á Alþingi, sem hefði þann tilgang að fresta atkvæðagreiðslunni, þá verður að vera hægt að treysta stjórnarandstöðunni til þess að standa gegn öllum slíkum áformun af hörku og beita til þess málþófi fram á laugardag, ef með þarf.  Það yrði seint fyrirgefið, ef atkvæðagreiðslunni yrði frestað, hvað þá ef fallið yrði frá henni og hún slegin af.

Kjósendur verða að fá að sýna hug sinn til fjárkúgaranna á laugardaginn, með því að krossa við NEI.

Þeir örfáu, sem ætla sér að merkja við Já, verða að fá að gera það líka, þó í raun sé ótrúlegt að nokkur muni greiða atkvæði á þann veg.

Þjóðaratkvæði í skugga óvissu