Hatur Jóhönnu á velgjörðarmanni sínum

Þegar Jóhanna Sigurðardóttir sat sem ráðherra í ríkisstjórn Davíðs Oddssonar var það í almannavitund að hún átti ekki skap við marga samráðherra sína og að einn fárra sem virkilega var henni velviljaður og átti við hana gott samstarf var einmitt Davíð Oddsson, sem oftar en ekki reyndist henni vinur í raun.

Af einhverjum ástæðum, sem óskiljanlegar eru nema á einhverjum djúpstæðum sálfræðilegum forsendum, launar Jóhanna Davíð vináttuna og samstarfið með óstjórnlegu hatri, sem strax kom í ljós þegar hún myndaði sína ríkisstjórn í ársbyrjun 2009, en þá var það hennar fyrsta verk að hrekja Davíð úr embætti seðlabankastjóra og hefur ekki látið nokkurt tækifæri ónotað síðan til að snúa þeim rýtingi í baki Davíðs.

Í vitnisburði sínum fyrir Landsdómi sagði Jóhanna að Geir H. Haarde hefði gert allt sem í hans valdi og ríkisstjórnarinnar var til að afstýra bankahruninu, en Davíð hefði hins vegar leynt stjórnina upplýsingum um stöðu mála, þrátt fyrir að marg oft hafi komið fram að einmitt Davíð hafði margoft lýst áhyggjum sínum af stöðu mála fyrir ráðherrunum og þeir voru mjög vel meðvitaðir um stöðuna, án þess að vera í nokkrum færum til að breyta atburðarásinni eða bæta úr afglöðum banka- og útrásargengjanna.

Hér sannast, sem oft áður, að sjaldan launar kálfur ofeldið.

Davíð átti að vara okkur við

Það eina góða við Landsdómsmálið

Allt sem fram hefur komið í fréttum af réttarhöldunum fyrir Landsdómi staðfestir að stjórnvöld gátu ekki með nokkru móti komið í veg fyrir að banka- og útrásarruglið spryngi í loft upp á sínum tíma, en voru hins vegar vel undir það búin og unnu í raun kraftaverk og björguðu því sem bjargað varð með neyðarlögunum í október 2008.

Þó dómsmálið sem slíkt sé byggt á pólitískum ofsóknum og hatri gegn einum manni, þá er þó það eina góða sem af því hlýst, að almenningi verður loksins ljóst að Geir H. Haarde er ekki sekur um vanrækslu í starfi forsætisráðherra og hvað þá nokkurn einasta glæp. Þvert á móti skýrist með hverjum degi réttarhaldanna að hann hefur þvert á móti staðið sig með afbrigðum vel í embættinu við nánast óviðráðanlegar aðstæður.

Eini glæpurinn í sambandi við allt þetta mál er í raun aðdragandi og tilurð ákærunnar sjálfrar. Að það skýrist betur og betur með hverjum deginum, er það eina góða við Landsdómsmálið.

Gerðu sér grein fyrir hættunni