Afskipti stjórnvalda hefðu valdið "panikástandi"

Vitnaleiðslur fyrir Landsdómi hinum pólitísku ofsóknarréttarhöldum gegn Geir H. Haarde hafa leitt ótvírætt í ljós að stjórnvöld voru ekki í nokkrum færum til að beita sér fyrir minnkun bankakerfisins á árunum fyrir hrun, eða eins og segir í fréttinni af framburði Lárusar Welding, fyrrv. forstjóra Glitnis: "Hann sagðist ekki geta haldið því fram að stjórnvöld hefðu átt að þrýsta á bankana um að draga saman seglin. Það hefði ekki hjálpað, þvert á móti hefði það skapað „panikástand“".

 Bankarnir voru allir einkabankar og var stjórnað af ofurlaunuðum eigendum sínum og forráðamönnum, sem áttu ekki að gera neitt annað en að stjórna þeim og fylgjast með þróun fjármálamarkaða, en þeim var ekki stjórnað af ríkisstjórninni í heild eða af forsætisráðherranum.  Bankaforkólfarnir segja allir að hrunið hafi stafað af alþjóðlegri lausafjárkreppu, en hins vegar hefði verið hægt að draga saman seglin í rekstri og efnahag bankanna á árinu 2008, ef vilji hefði verið til þess.

 Slík yfirlýsing er líklega sett fram til að koma höggi á Geir H. Haarde, en hittir auðvitað engnan fyrir aðra en forkólfa bankanna, sem voru í ofurlaunuðum störfum með, að eigin sögn, gífurlegri ábyrgð og þar með var það þeirra eigin skylda að bregðast við aðsteðjandi vanda með öllum mögulegum ráðum, en það gerðu þeir hins vegar ekki og því fór sem fór. 

Ef fram fer sem horfir verður það Geir H. Haarde sem kemur best allra frá Landsdómsmálinu og þeir sem efndu til þessarar pólitísku uppákomu munu sitja uppi með skömmina. 

Þrýstingur hefði valdið usla

Óhóflegt fyrir meðaljóninn

Jón Ásgeir Jóhannesson segir í viðtali á Bloombert að á sínum tíma hafi hann ekki gert sér grein fyrir því að lífsstíll sinn og "viðskiptafélaga" sinna hafi verið svo gjörsamlega óhóflegur að meðaljóninum hafi algerlega blöskrað.

Það er hins vegar spurning hvort þessi seindregna ályktun sé alveg rétt hjá þessum ofurjóni, því meðaljóninn elskaði og dáði Bónusfeðgana á sínum tíma og taldi þá nánast bjargvætti þjóðarinnar í peningamálum, þó það álit hafi að vísu breyst nokkuð löngu áður en ofurjóninn gerði sína uppgötvun um eigin bruðl og glannaskap í fjármálum.

Ofurjón segist ætla að leggja undir sig heiminn á nýjan leik, en hafi engan áhuga á íslenska markaðinum og nokkuð örugglega er það áhugaleysi algerlega gagnkvæmt.

Stefnir í rekstur á ný