Foreldrarnir borgi barnalánin

Foreldrar tíu barna tóku lán hjá Glitni í nafni barna sinna, til að kaupa stofnfjárbréf í Byr, sparisjóði, á árinu 2007.  Foreldrarnir sóttu um lánin og komu fram í þeirra nafni í öllu lánaferlinu, þó stofnfjárbréfin hafi síðan verið skráð á nöfn barnann, enda höfðu þau forkaupsrétt að bréfunum, en að sjálfsögðu var ásetningur foreldranna að strórgræða á öllu saman.

Nú þegar verðmæti stofnfjárbréfa Byrs hefur hrunið ætla foreldrarnir að kæra bankann fyrir að lána blessuðum óvitunum peninga í brask og þykjast væntanlega hvergi hafa nærri komið.  Öll framganga foreldranna í málinu er gjörsamlega óskiljanleg, bæði að taka lánin í nafni barnanna og ekki síður, að ætla svo að kæra bankann fyrir að veita þau.  Reyndar er líka óskiljanlegt, að bankanum skuli hafa dottið í hug, að veita lánin út á nöfn krakkanna.

Foreldrunum til bjargar í þessu máli, er að bankinn gætti þess ekki, að til að börnin hefðu mátt taka lánin, hefði þurft uppáskrift sýslumanns, en það hafði bankanum yfirsést og treystir sér því ekki til að innheimta skuldirnar.

Ábyrgð foreldranna er ekki minni, þar sem verknaðurinn var framinn í gróðaskyni.

Sleppi foreldrarnir við að greiða fyrir græðgi sína, ætti að minnsta kosti að sekta þá fyrir misnotkun á börnum sínum.

Hyggst ekki innheimta lánin

Bragð er að þá barnið finnur

Framundan er kjör forseta ráðherraráðs ESB, þegar öll ríkin hafa samþykkt Lissabonsáttmálann og hefur Tony Blair, fyrrverandi forsætisráðherra Bretlands, helst verið talinn líklegur í embættið.

Nú eru hins vegar að kom upp raddir, sem vilja annan í embættið og er þá helst rætt um forsætisráðherra Lúxemborgar, Jean-Claude Juncker.  Sérstaka athygli vekur, að hann er helst tilnefndur, vegna þess að hann er frá smáríki innan ESB.

Merkilegast er að formaður þingflokks Frjálsra demókrata í Þýskalandi, segir að þingmenn flokksins vilji frekar að stjórnmálamaður frá litlu landi verði fyrir valinu þar sem stóru ríkin séu of valdamikil innan Evrópusambandsins.

Þegar stjórnmálamaður í forysturíki ESB gerir sér grein fyrir valdaójafnvæginu innan sambandsins, mætti ætla, að aðrir sæju það líka.

Svo er þó ekki um Samfylkinguna. 

Hún heldur að hún muni koma til með að stjórna öllu, sem henni sýnist innan ESB, eftir að hún verður búin að véla þjóðina inn í ESB.

Vilja frekar mann frá smáríki

AGS segir eitt í dag, annað á morgun

Eftir bankahrunið síðast liðið haust sagði Mark Flanagan, Íslandsstjóri AGS, að ef skuldir íslenska þjóðarbúsins færu yfir 240% af landsframleiðslu, þá kæmist landið í greiðsluþrot.

Nú er komið annað hljóð í strokkinn, en nú eru 240% af landsframleiðslu bara smáskuldir, eða eins og eftir honum er haft:  "Engu að síður telur Mark Flanagan, yfirmaður Íslandsmála hjá sjóðnum, að þær séu vel viðráðanlegar. Þær eru nú 310% af landsframleiðslu, en áður hafði hann sagt að 240% af landsframleiðslu væru óviðráðanlegar erlendar skuldir."

Hverjar skyldu skýringarnar á þessum viðsnúningi í afstöðu AGS vera?  Svarið er reyndar illskiljanlegt, en er svona:  "Því til viðbótar sagði hann að fyrri yfirlýsingar hafi byggst á umhverfi og stefnu þess tíma í ríkisfjármálum.  Skuldirnar hafi því verið óviðráðanlegar að óbreyttu á sínum tíma, en nú horfi öðruvísi við."

Einnig bætir hann við, að mörg lönd séu með skuldastöðu yfir 200% af landsframleiðslu.  Það er að vísu langur vegur frá 240 upp í 310, sérstaklega þegar um skuldir þjóðarbúa er að ræða.

AGS hefur ekki sýnt sig vera verður mikils trausts hérlendis.

Svona hringl með alvarleg mál, eykur ekki álit á sjóðnum og starfsmönnum hans.

 

Skuldirnar ekki óviðráðanlegar

Bati framundan, þrátt fyrir ríkisstjórnina

AGS spáir að efnahagsbati byrji hérlendis um mitt næsta ár, þó skuldir þjóðarbúsins séu miklu meiri, en upphaflegar spár sjóðsins gerðu ráð fyrir.  Eftir að aðilar vinnumarkaðarins píndu ríkisstjórnina til að standa við loforð um að standa ekki í vegi fyrir atvinnuuppbyggingu í landinu, eykst trú á að eitthvað geti farið að rofa til í efnahagsmálunum, en því miður er líklegt að batinn verði hægur og taki mörg ár, þar til sjúklingurinn kemst til sæmilegrar heilsu aftur.

Atvinnuleysi er mikið, eða tæp 8%, og spáð er að það fari í 10% í vetur og muni ekki fara að minnka að ráði fyrr en á árunum 2011 og 2012.  Þetta mikla atvinnuleysi, skattabrjálæði og almennt getuleysi ríkisstjórnarinnar mun valda því, að almenningur í landinu mun ekki fara að finna fyrir þessum bata í sinni buddu, fyrr en í fyrsta lagi á árunum 2013 - 2014.

Vonandi verður fjárhagur almennings farinn að batna það mikið á árinu 2015, að hann geti þá tekið á sig þær skattahækkanir, sem nauðsynlegar verða til að greiða Icesave skuldaklafann, sem þá mun skella á þjóðinni af fullum þunga.

Vonandi gengur þessi spá AGS eftir, þrátt fyrir þá ríkisstjórn sem er ennþá við völd í landinu.

Bati í augsýn um mitt ár 2010

Niðurlæging fyrir ríkisstjórnina

Í könnun fyrir Viðskiptablaðið, sem MMR framkvæmdi, var spurt hver svarendur vildu helst að leiddi Íslendinga út úr kreppunni og var niðurstaða könnnunarinnar athyglisverð, að ekki sé meira sagt.

Í svona könnunum hefur forsætisráðherra hverju sinni  oftast orðið efstur, en nú bregður svo við að maður sem hætti í stjórnmálum fyrir fimm árum, lendir í fyrsta sæti og forsætisráðherrann í því þriðja.

Enn athyglisverðara er niðurstaðan í ljósi þess, að það var einmitt þessi sami forsætisráðherra, sem flæmdi þann sem efstur varð í könnunninni, úr starfi strax og hún komst í aðstöðu til þess.  Það var reyndar hennar fyrsta verk sem forsætisráðherra, að flæma þann sem þjóðin treystir best úr embætti sínu.

Að Davíð Oddsson, sem Samfylkingin hefur reynt að klekkja á alla tíð, skuli hafa orðið efstur í þessari könnun er niðurlæging fyrir ríkisstjórnina og raunar alger háðung, en að sama skapi mikil uppreist æru fyrir Davíð Oddsson.

Í þessu efni, eins og svo mörgum öðrum, hlær sá best, sem síðast hlær.

Treysta Davíð til að leiða landið út úr kreppunni

Hælist um af hroðvirkninni

Össur Skarphéðinsson, grínari, heldur nú uppistand fyrir norræna ráðherra og embættismenn úti í Stokkhólmi og reytir af sér brandarana, eins og venjulega og við misjafnar undirtektir, eins og venjulega.

Á milli þess, sem skrítlurnar eru látnar fjúka, hælir Össur sjálfum sér fyrir að vera hroðvirknasti ráðherra í gjörvallri Evrópu, eins og kemur fram í fréttinni:  "Össur benti á að Ísland hefði þegar svarað þúsundum spurninga, sem framkvæmdastjórn ESB hefði lagt fyrir þótt svarfresturinn renni ekki út fyrr en um miðjan nóvember."

Hér heima hefur verið bent á, að svörin hafi verið illa unnin að mörgu leyti, t.d. var hraðinn á að koma þeim úr landi slíkur, að enginn tími var gefinn til samlestrar og samhæfingar svaranna og orðalag svaranna víða verið ónákvæmt og jafnvel villandi á stundum.

Utanríkisráðherra Finnlands gerir sér grein fyrir þessari fljótaskrift Össurar á málinu, og tekur gríninu eins og vera ber, eða eins og þar segir:  "Alexander Stubb sagði við TT, að hann teldi að Ísland hefði sett Evrópumet í að svara spurningum tengdum aðildarumsókninni. „Ef framkvæmdastjórnin sendir frá sér jákvæða álitsgerð þegar í desember þá væri það einnig met," sagði hann." 

Össur hagar sér eins og barn í leikfangabúð og aðrir ráðamenn reyna að sussa á barnið og leiða því fyrir sjónir, að það geti ekki strax fengið allt sem það vill, þótt það grenji frekjulega.

Svo á Ísland á miklu betri skemmtikrafta, sem hægt væri að senda á samkomur Norðurlandaráðs, til að stytta þingfulltrúum stundirnar.

Á methraða inn í ESB?