Prófkjör og ekkert annað

Á morgun mun Fulltrúaráð Sjálfstæðisfélaganna í Reykjavík kjósa um hvort fram skuli fara prófkjör, þar sem aðeins verði kosið um fyrsta sæti listans í næstu borgarstjórnarkosningum, eða venjulegt prófkjör þar sem kosið er um öll sæti listans.

Undanfarna áratugi, nánast eins langt aftur og tiltölulega gamlir menn muna, hafa farið fram prófkjör innan Sjálfstæðisflokksins, þar sem frambjóðendur hafa tekist á um sæti á framboðslistum og hafa þau ávallt heppnast afar vel og ekki orðið nein eftirmál á milli frambjóðenda.  Þvert á móti hafa frambjóðendur snúið bökum saman eftir prófkjörin og unnið heilshugar og sameinaðir að framgangi flokksins í hverjum kosningum fyrir sig.

Að ætla að kjósa eingöngu um leiðtoga listans er undarleg og nánast ómöguleg hugmynd, því hvað hyggst kjörnefndin gera við þá frambjóðendur sem lenda í öðru til tíunda sæti í leiðtogakjörinu?  Ætlar hún að raða þeim á framboðslistann í þeirri röð sem leiðtogakjörið sagði fyrir um, eða á ekki að taka neitt mark á því sem út úr þeirri kosningu  kemur, að frátöldu fyrsta sætinu?  Ef svo, hverja á þá að velja á listann með leiðtoganum?

Leiðtogakjör er stórgölluð aðferð og reyndar nánast handónýt.  Prófkjör um öll sæti listans og sem allt flokksbundið Sjálfstæðisfólk hefur rétt til að taka þátt í er eina raunhæfa leiðin til að velja á framboðslista flokksins.

Ekki verður öðru trúað en að sú verði niðurstaða fulltrúaráðsins. 

Kjósa um tvær leiðir við val á lista