Seðlabankinn á ekki að vera pólitískt leikfang

Fyrsta verk Jóhönnu Sigurðardóttur var að flæma þrjá seðlabankastjóra úr starfi til í heiftúðugum hefndaraðgerðum sínum gegn Sjálfstæðisflokknum og Davíð Oddssyni, eftir að henni tókst að kaupa VG til ríkisstjórnarþátttöku eftir bankahrunið haustið 2008.

Heiftin var slík að ekki var einu sinni hægt að undirbúa málið almennilega, heldur voru lög brotin með því að skipa erlendan mann seðlabankastjóra á meðan að Már Guðmundsson væri að losa sig frá starfi sínu erlendis, svo hann gæti tekið við starfi seðlabankastjóra til frambúðar.

Í millitíðinni, þ.e. eftir að Már var ráðinn með loforði um ákveðin starfskjör, datt Jöhönnu í hug að setja lög um að enginn opinber embættismaður mætti hafa hærri laun en hún sjálf, enda farinn að líta svo á að enginn í landinu væri verðugur hærra starfsmats en hennar hátign.

Með þessari geðþóttaákvörðun voru fyrri launaloforð til handa Má svikin og hans eina ráð til að kanna réttarstöðu sína var að stefna bankanun (auðvitað sem staðgengli Jöhönnu) til að fá botn í réttarstöðu sína í málinu.  Eins og Már segir sjálfur, ekki eingöngu launaupphæðarinnar vegna heldur "Hitt skiptir mig miklu máli hvernig að þessu öllu var staðið."

Það er nefninlega hárrétt hjá Má, að það var með eindæmum hvernig ríkisstjórn Jóhönnu stóð að þessu máli, eins og flestum öðrum.  Allt þetta mál var eintómt klúður og Lára V. Júlíusdóttir gerði örugglega ekkert varðandi þetta mál nema að viðhöfðu nánu samráði við flokksformann sinn, Jóhönnu Sigurðardóttur.

Það er svo eftir öðru, að Selabankinn borgi brúsann og í raun ekki við öðru að búast, enda klúðrið bankans og ríkisstjórnarinnar, en ekki Más Guðmundssonar sem í raun er fórnarlamb ruglsins.

Það þarf að koma Seðlabankanum í skjól frá pólitískum fíflagangi, að ekki sé talað um hefnarþorsta einstakra ráðherra. 

Hefði annars látið málið niður falla