Jón Gnarr lætur ekki aka sér í hallærislegum bílum

Jón Gnarr, borgarstjóri, tók í dag við 170 hestafla vetnis-rafbíl, að láni frá Fordumboðinu og taldi helsta kostinn vera þann, að þetta væri kraftmikill jeppi og því væri ekkert hallærislegt að keyra um á honum, því Jóni finnst ekkert hallærislegra en að aka um á einhverri smádruslu.

Þetta eru kaldar kveðjur til þeirra borgarbúa og raunar landsmanna allra, sem hafa keypt sér litla, sparneytna bíla, jafnvel þó bensínknúnir séu, því ennþá er ekki mikið úrval af vetnis- og rafbílum, sem reyndar eru flestir hallærislega litlir, en þó dýrir í innkaupum.  Varla verða svona yfirlýsingar frá borgarstjóranum í Reykjavík mjög hvetjandi fyrir almenning að reyna að fjárfesta í vistvænum bílum á næstunni, því ekki munu margir hafa efni á að kaupa sér 170 hestafla vistvænan jeppa á næstunni.

Snobbið og yfirlætishátturinn er fljótur að grípa margan manninn, sem kemst í áhrifastöðu og sannast það eftirminnilega á þessu dæmi um grínistann, sem varð borgarstjóri og fór strax að þykja hallærislegt að aka öðrum bílum en stórum jeppum og þarf reyndar ekki að hafa áhyggjur af akstrinum sjálfur, enda með einkabílstjóra, eins og svo fínu fólki sæmir.

Ástæða er til að óska borgarstjóranum til hamingju með að geta verið svona vistvænn, án þess að þurfa að vera hallærislegur. 

Ekki hallærislegur á vistvænum bíl

Íslenskir dómstólar úrskurði um fjárkúgunarkröfur Breta og Hollendinga

Í siðmenntuðum löndum er það regla, að láta ekki undan kröfum fjárkúgara og handrukkara, því með undanlátssemi við slíka kúgara ganga þeir oftast á lagið og setja fram nýjar og nýjar kröfur, sem sífellt erfiðara verður að uppfylla.

Gegn þessari meginreglu gekk íslenska ríkisstjórnin strax, þegar fyrstu fjárkúgunarkröfur Breta og Hollendinga litu dagsins ljós vegna Icessaveskuldar Landsbankans, enda gengu kúgararnir svo harkalega fram gegn íslenskum skattgreiðendum, að þeir gerðu nánast uppreisn gegn sinni eigin ríkisstjórn og þó aðallega gegn kúgurunum, sem ætluðu að hneppa þjóðina í áratuga skattaþrældóm í sína þágu.

Öllum samningaviðræðum við fjárkúgarana var haldið vandlega leyndum, eins og venja er um viðræður við ofbeldisseggi, en í júnímánuði 2009 skellti Steingrímur J. undirrituðum ógnarsamningi fyrir Alþingi og ætlaðist til að þingið samþykkti afarkosti Breta og Hollendinga í málinu og það án þess að fá að sjá samninginn, eða kynna sér innihald hans.

Samkvæmt uppgjafarsamningnum skyldu öll mál, sem rísa kynnu í framhaldinu vegna kúgunarinnar verða rekin fyrir breskum dómstólum, enda vissu kúgararnir að engin lög á Íslandi myndu styðja kröfugerð þeirra og þar að auki hélt ríkisstjórnin og handbendi hennar því fram, að málið væri þannig vaxið, að ekki væri til sá dómstóll í veröldinni, sem gæti fjallað um það.

Á þessu bloggi var þessum málatilbúnaði strax mótmælt þann 22/06 2009 og þá kom líklega í fyrsta skipti fram opinberlega ábending um að samkvæmt tilskipunum ESB væri alls engin ríkisábyrgð á Tryggingasjóðum innistæðueigenda og fjárfesta og því kæmi málið íslenskum skattgreiðendum ekkert við og strax bent á að væri uppi ágreiningur um málið, bæri að vísa því til íslenskra dómstóla, eins og sjá má hérna í bloggi frá 23/06 2009, en þá voru örfáir dagar liðnir frá uppgjöf Steingríms J. og félaga fyrir fjárkúgurunum.

Loksins núna, meira en ári síðar viðurkenna talsmenn ESB, að Icesavemálið sé í eðli sínu skaðabótamál og slík mál á að sjálfsögðu að reka fyrir dómstólum í heimaríkinu.  Sú viðurkenning af hálfu ESB er algert kjaftshögg fyrir Breta, Hollendinga, íslensku ríkisstjórnina og þeirra handbenda hennar, sem tilbúnir voru til uppgjafar með henni gegn ófyrirleitnum hótunum og kröfum ofbeldisseggjanna.

Bragð er að þá barnið finnur og betra er seint en aldrei.

Icesave er skaðabótamál