Formaður sem ekki styður stefnu eigin flokks

Þegar flokkur vinstri grænna var stofnaður árið 1999 var samþykkt sú afdráttarlausa stefna, að Ísland skyldi ekki sækja um aðild að ESB, enda væri hagsmunum landsins best borgið utan sambandsins.  Þetta hefur verið  margáréttað á landsfundum flokksins alla tíð frá stofnfundinum.

Vegna þessarar afdráttarlausu afstöðu flokksins, hefði mátt ætla að þingmenn flokksins myndu fylgja þessari stefnu fram af miklum krafti og ekki láta Samfylkinguna kúga sig til að breyta um kúrs í þessu brýna hagsmunamáli.  Þrátt fyrir að Samfylkingunni þykji hæfa að treysta á Framsókn og Borgarahreyfinguna til þess að tryggja málinu framgang, þá beytir hún einstaka þingmenn VG hótunum um stjórnarslit, ef þeir standa ekki og sitja eins og Jóhönnu þóknast.

Merkilegast af öllu er, að formaður VG og fleiri þingmenn flokksins, skuli ekki styðja margsamþykkta stefnu síns eigin flokks.

Það staðfestir að hugsjónir þessara manna eru eins og hver önnur söluvara, sem seld er hæstbjóðanda hverju sinni.

Tal um stjórnarslit undarlegt

Staðfastur brotavilji

Hugmyndaflug Landsbankamanna við að véla fé út úr saklausum almenningi vítt og breitt um heiminn virðist hafa verið óendanlegt.  Í Bretlandi og Hollandi voru viðskiptamenn vélaðir til að leggja sparifé sitt inn á Icesave reikninga, með gylliboðum um miklu betri kjör en aldagamlir bankar í Evrópu gátu boðið.

Viðskipti, sem voru bönnuð t.d. í Bretland, voru þá sett í gang frá Landsbankanum í Luxemborg, sem var sjálfstæður banki, en ekki útibú frá Íslandi.  Að láta sér detta í hug að bjóða Spánverjum að veðsetja skuldlausar eða skuldlitlar fasteignir sínar fyrir láni, sem bankinn þóttist ætla að ávaxta svo vel, að vextirnir einir saman myndu greiða upp höfuðstólinn og gott betur, flokkast náttúrulega ekki undir neitt annað en staðfastan vilja til fjársvika.

Raunar er að mörgu leyti furðulegt hve margir hafa látið glepjast af þessum svikaboðum, en gróðavonin er stert hvöt í mannskepnunni.  Á þessa gróðavon tókst  Landsbankamönnum að spila og geta hreinlega ekki afsakað sig með því, að þeir hafi sjálfir trúað því, að þetta gæti gengið upp.

Íslenskra banka og fyrirtækjaútrásar verður lengi minnst sem einnar mestu svikamyllu í síðari tíma fjármálasögu heimsins.

Bankinn fær ekki eignirnar