Blóðugur niðurskurður í fjármálum heimilanna

Ríkisvinnuflokkurinn, með Steingrím Jong Sig., er blóðugur upp fyrir axlir þessa dagana í niðurskurði.  Hann er ekki að skera niður í rekstri ríkissjóðs, heldur í rekstri heimila og fyrirtækja í landinu og í þeim efnum eru hendur látnar standa fram úr ermum.

Samkvæmt fréttinni, telur Hagsjá hagfræðideildar Landsbankans ekki miklar líkur á stýrivaxtalækkun þann 02. júlí n.k., enda hefur ekkert gengið með nokkurn skapaðan hlut hjá ríkisvinnuflokknum, annað en skattahækkanir.  T.d. kemur fram að:  "Ljóst sé að nýir efnahagsreikningar ríkisbankanna og uppgjör við gömlu bankanna muni ekki liggja fyrir fyrr en eftir 17. júlí. Stjórn Alþjóðagjaldeyrissjóðsins hafi ekki afgreitt næstu greiðslu á láni sjóðsins og tvíhliða lánasamningum við vinaþjóðir sé ekki lokið. Þá ríki nokkur óvissa um hvenær lög um Icesave samningana við Hollendinga og Breta verði samþykkt af Alþingi."

Hvað síðasta liðinn í þessari upptalningu varðar, þá verður hann líkast til aldrei samþykktur af Alþingi, enda engin ástæða til að veita ríkisábyrgð á þessa skuldbindingu gömlu einkabankanna.

Hugsun vinstri manna er ávalt sú, að almenningur kunni ekkert með peningana sína að fara og þeir séu betur komnir í ríkissjóði, þar sem útvaldir kommisarar útdeili þeim, sama almenningi til heilla.

Þeir sem ennþá hafa vinnu, aldraðir og öryrkjar, eru ekki of góðir til að halda uppi hítinni, sem er svo vel rekin, að hvergi er hægt að spara eina krónu.

130 þúsund á fjölskyldu

Skattaæði án sparnaðar

Rekstrarhalli ríkissjóðs stefndi í að fara tuttugumilljörðum fram úr áður áætluðum halla fjárlaga, að upphæð 153 milljarða króna.  Er þar kennt um meira tekjufalli en reiknað var með og auknum útgjöldum vegna Atvinnuleysistryggingasjóðs.  Þessi skýring með Atvinnuleysistryggingasjóð hlýtur að vera hæpin, þar sem inneignir sjóðsins eiga að duga a.m.k. út Októbermánuð, þannig að halli hans vegna getur varla orðið meiri en 4 - 5 milljarðar. 

Alls ekki virðist mega skera nokkurn skapaðan hlut í ríkisrekstrinum, heldur skal ná öllum viðbótarhallanum með skattahækkunum, þar á meðal að ná inn tólf milljörðum til áramóta í hækkuðu Tryggingagjaldi.  Það verkur upp spurningu hvort eigi að nota þá tekjuaukningu sjóðsins til að greiða niður almenn rekstrarútgjöld ríkissjóðs.  Þessi hækkun Tryggingagjalds er sótt beint í vasa launþega, þar sem atvinnulífið mun greiða minni kauphækkanir til launafólks, sem nemur þessari hækkun.

Hækkun á bumbuskattinum, þ.e. hækkun virðisaukaskatts á gosdrykkjum og mæru ýmisskonar, fer beint inn í vísitölu neysluverðs og hækkar þar með verðtryggð lán heimila og fyrirtækja.

Það er ekki hægt að segja að ríkisvinnuflokkurinn sé skattaglaður.  Hann er skattaóður.

Hallinn stefndi í 193 milljarða

Engin ábyrgð almennings

Samkvæmt ESB reglum, sem Íslendingar innleiddu á sínum tíma, bar bönkum að greiða í Innistæðutryggingasjóð sparifjáreigenda ákveðið hlutfall af innistæðum í bönkunum á hverjum tíma og það gerðu íslensku bankarnir, eins og aðrir bankar í Evrópu gerðu sjálfsagt.  Þessir innistæðutryggingasjóðir áttu að ábyrgjast hverjum innistæðueiganda a.m.k. rúmar tuttugu þúsund Evrur af innistæðu sinni, ef banki færi í þrot.  Aldrei var gert ráð fyrir neinum ríkisábyrgðum á þessum sjóðum, enda eru þeir ekki ríkistryggðir neins staðar í Evrópu.

Við náttúruhamfarir eru oft samþykkt neyðarlög fyrir einstök lönd, héruð, eða einstök fylki, t.d. í Bandaríkjunum.  Þá lúta þau lög oftast að því að aðstoða einstaklinga og fyrirtæki, sem orðið hafa fyrir tjóni á þessu tiltekna svæði, án þess að sambærileg aðstoð nái til annarra landsmanna, í krafti einhvers jöfnuðar milli þegnanna.

Eftir Vestmannaeyjagosið og aðrar náttúruhamfarir á Íslandi hafa þeim sem orðið hafa fyrir tjóni verið veitt aðstoð, án þess að samskonar aðstoðar hafi verið krafist um allt Evrópska efnahagssvæðið.  Með neyðarlögunum í haust ákvað ríkisstjórnin að tryggja innistæður innanlands að fullu, en ekki verður séð að það þýði það að íslendingar ábyrgist þar með allar bankainnistæður í Evrópu, jafnvel ekki innistæður útlendinga í íslenskum bönkum.

Ef ætlunin hefði verið að hafa ríkisábyrgð á þessum innistæðutryggingastjóðum, hefði ESB gert ráð fyrir því, strax í upphaflegri löggjöf.  Það var ekki gert og því er engin ríkisábyrgð á íslenska sjóðnum, frekar en öðrum evrópskum innistæðutryggingasjóðum.

Nú er hinsvegar verið að neyða Íslendinga til þess að láta ríkið ábyrgjast innistæður útlendinga, umfram það sem tryggingasjóðurinn ræður við.  Það er hreint ofbeldi af hálfu Evrópubandalagsins og á ekki að líðast.

Væru Íslendingar skyldugir til þess að borga þetta, þá þyrfti ekki að setja um það sérstök lög á Alþingi núna.

Þetta eru eins og stríðsskaðabætur, sem undirokaðar þjóðir eftir styrjaldir eru stundum neyddar til að greiða. 

Icesave: Útgönguákvæði ekki afdráttarlaust

Svikastjórn

Jóhanna, ríkisverkstjóri, og Steingrímur Jong Sig., fjármálajarðfræðingur, hafa haldið því fram, frá því að þau tilkynntu trúlofun sína, að meginmarkmið þeirra væri að standa vörð um verlferðarkerfið í þeim efnahagsþrengingum sem nú er við að eiga.

Um nokkurt skeið hefur verið tekist á um sparnaðartillögur milli og innan stjórnarflokkanna og niðurstöður orðið nánast engar.  Aðallega hefur náðst sátt um aukna skattpíningu á almenning og fyrirtæki og þar með kynnt undir verðbólgu, sem aftur hækkar húsnæðislán heimilanna.

Þrátt fyrir margtuggin loforð um að ráðstafanir í efnahagsmálum yrðu ekki látnar bitna á elli- og örorkulífeyrisþegum, kemst ríkisvinnuflokkurinn að því góða samkomulagi, að byrja sparnað í ríkiskerfinu með því að skerða lífeyri elli- og örorkulífeyrisþega.  Svo er þessi skerðing fegruð með því að hnýta fögrum fyrirheitum inn í frumvarpið, eins og segir í fréttinni:  "Jafnframt er mikilvægt að áfram verði unnið að endurskoðun almannatryggingakerfisins í því skyni að gera það einfaldara og gagnsærra en þó fyrst og fremst með bættan hag aldraðra og öryrkja í huga," segir í frumvarpinu."

Fáum ríkisstjórnum hefur tekist að svíkja sín helstu loforð á jafn skömmum tíma og þessi svikastjórn sem nú situr.

Skref til baka í réttindum aldraðra og öryrkja